• Vader:
  Philips IV 'de Schone' van Frankrijk¹, zn. van Philips III van Frankrijk (koning van Frankrijk 25-8-1270) en Isabella van Aragon, geb. te Fontainebleau [Frankrijk] in 1268, ovl. te Fontainebleau [Frankrijk] op 29 nov 1314, tr. te Parijs [Frankrijk] op 16 aug 1284 met

• Moeder:
  Johanna I koningin van Navarra, dr. van Hendrik I koning van Navarra (koning van Navarra) en Blanche van Artois, geb. te Bar-sur-Aube [Frankrijk] op 14 jan 1273, koningin, ovl. te Vincennes (F) op 2 apr 1305, begr. te Parijs [Frankrijk].

tr. in 1308
met

Edward II koning van Engeland 1st Prince of Wales, zn. van Edward I koning van Engeland (koning van Engeland 1272-1307) en Eleonora van Castilië (erfdochter van Ponthieu), geb. te Carnavon [Groot Brittanië] op 25 apr 1284, koning van Engeland 1307-1327, ovl. te Berkley Castle [Groot Brittanië] op 22 sep 1327.

Edward II koning van Engeland 1st Prince of Wales.
Eduard II van Engeland Eduard II 1284-1327 EdwardII-Cassell.jpg 1e opvolger voor de Engelse troon Periode 1284-1307 Voorganger Alfons van Chester Opvolger Thomas van Brotherton Graaf van Ponthieu Periode 1290-1325 Voorganger Eleonora Opvolger Eduard III Prins van Wales Periode 1301-1307 Opvolger Eduard van Woodstock Koning van Engeland Periode 1307-1327 Voorganger Eduard I Opvolger Eduard III Vader Eduard I Moeder Eleonora van Castilië Eduard II van Carnarvon (Engels: Edward, Caernarfon (Wales), 25 april 1284[1] – Berkeley Castle (Gloucestershire), 21 september 1327) was koning van Engeland van 1307 tot 1327. Hij was de vierde zoon van Eduard I en Eleonora van Castilië. Hij werd troonopvolger ten gevolge van het overlijden van zijn oudere broers. Eduard zou huwen met Filippina van Vlaanderen, de dochter van Gwijde van Dampierre, de graaf van Vlaanderen die steun zocht bij de Engelsen tegen zijn leenheer, de Franse koning Filips IV. Dat kwamen Gwijde en Eduards vader in 1294 te Lier overeen.[2] De Franse koning verhinderde dit huwelijk door Gwijde en zijn dochter naar Frankrijk uit te nodigen en ze dan beiden gevangen te zetten.[3] Gwijde werd na bemiddeling van onder meer paus Bonifatius VIII vrijgelaten in 1295, terwijl zijn dochter Filippina in het Louvre opgesloten bleef en er overleed in 1306. In 1308 trouwde Eduard met Isabella, de dochter van de Franse koning Filips IV.[4] Het huwelijk zou geen succes worden. Eduard verwaarloosde zijn vrouw en er gingen geruchten dat hij homoseksueel zou zijn, aangezien hij het gezelschap van mannen prefereerde, waaronder de Franse edelman Piers Gaveston, Roger d'Amory en Hugh le Despenser. Niettemin kwamen uit het huwelijk met Isabella vier kinderen voort: twee zoons, Eduard[5] en Jan,[6] en twee dochters, Eleonora[7] en Johanna, die de vrouw zou worden van David II van Schotland.[8] Eduard was geen sterk bestuurder en had een voorliefde voor vermaak. De strijd met de Schotten die zijn vader had ingezet, liet hij versloffen. Door zijn kennelijke gebrek aan zelfvertrouwen liet hij het bestuur liever aan anderen over. Al tijdens het koningschap van zijn vader stond hij onder invloed van Gaveston, die -onder druk van de adel- door de koning werd verbannen. Na de dood van Eduard I haalde hij zijn vriend Gaveston echter terug en maakte hem graaf van Cornwall. Gaveston trad ook op als regent als Eduard in het buitenland was. De baronnen protesteerden hiertegen en het lukte hen uiteindelijk Piers Gaveston opnieuw te verdrijven en in 1312 werd hij vermoord. Eduard werd vervolgens gedwongen toezicht op het bestuur toe te staan via een regeringsraad van 21 baronnen, de "Lords Ordainers". Tijdens het geruzie met de baronnen wist Robert I van Schotland (the Bruce) Schotland grotendeels te heroveren. Dit ging ook Eduard te ver. In juni 1314 trok hij met een groot leger naar het noorden, maar werd verpletterend verslagen in de slag om Bannockburn, waarna Robert wraak nam op de daden van Eduard en zijn vader door het noorden van Engeland te verwoesten. Daarna liet Eduard het bestuur opnieuw over aan zijn gunsteling Hugh Despenser. Ook dit was reden voor de baronnen om in opstand te komen. Ook Despenser en zijn familie werden verbannen. In 1322 haalde hij de familie echter terug uit ballingschap en ging de strijd aan met de baronnen. .
De jaren daarop werd Engeland in feite geregeerd door de Despensers. Graftombe van Eduard II In 1325 kwam ook de koningin in actie. Na een kort verblijf in Frankrijk wilde zij niet terugkeren als haar man de Despensers aan de macht zou laten. Samen met haar zoon en een van de verbannen baronnen, Roger Mortimer, keerde zij terug, vastbesloten de Despensers te verdrijven. Eduards volgelingen verlieten hem en hij vluchtte naar het westen. Zijn vrouw volgde hem en liet Hugh le Despenser en diens zoon ter dood brengen. In november werd Eduard gevangengenomen. In januari 1327 werd hij op beschuldiging van incompetentie en allerlei wangedrag gedwongen af te treden ten gunste van zijn 14-jarige zoon Eduard III, waarbij de feitelijke macht werd uitgeoefend door zijn vrouw Isabella en haar geliefde Roger Mortimer. Eduard II werd vermoord in september van hetzelfde jaar in Berkeley Castle. Hij werd anaal gespietst met een gloeiende pook, in een kennelijke poging hem als homoseksueel te kijk te zetten. Mortimer en Isabella hebben weinig plezier beleefd aan hun machtsgreep; toen Eduard III in 1330 meerderjarig werd, liet hij Mortimer als verrader terechtstellen; zijn moeder rangeerde hij op een nette manier uit; zij overleed in Hertford in 1358.


1283 Prince of Wales, 1290-1325 Comte de Pontheu, 7.2.1301 Earl of Chester, 8.7.1307 King, -1326 Duc de Guienne, murdered by means of a red-hot spit being thrust into his bowels. Hij is op last van zijn vrouw Isabella vermoord. De galg waaraan Hugh Despenser werd opgehangen, was vijftien meter hoog. Onder zijn voeten brandde een vuur. De beul klom op een ladder en verwijderde de genitaliën van het spartelende lichaam van de edelman en gooide ze in de vlammen. Vervolgens sneed hij Despensers lichaam open en rukte de darmen en het hart eruit. De inwoners van Hereford – de executie had plaats bij het kasteel buiten hun stad – juichten. Het was 24 november 1326 en Hugh Despenser, de gehate favoriet van de Engelse koning Edward II, was dood.
Voor de tweede keer in zijn leven verloor Edward een naaste vertrouweling. Zijn hartsvriend Piers Gaveston was in 1308 gedood, net zoals Despenser op last van de grote baronnen van Engeland, die woedend waren over de wijze waarop de koning hun rechten met voeten trad ten faveure van zijn kliek. Veel tijd om te rouwen om Despenser had Edward II niet. Hij werd afgezet door zijn vrouw Isabella en haar minnaar en in 1327 vermoord in zijn cel.
Politiek was een gevaarlijk tijdverdrijf in Middeleeuws Engeland, zoveel is wel duidelijk na lezing van The Plantagenets, het tweede boek van de jonge mediëvist Dan Jones. Edward II had een cruciale fout gemaakt: een Engelse koning kon de belangrijkste edelen van het land alleen negeren als hij op politiek en militair gebied uiterst succesvol was. Dat was Edward niet. Volgens Jones was hij een van de slechtste koningen uit het roemrijke geslacht der Plantagenets, dat tussen 1154 en 1399 in een ononderbroken lijn de Engelse kroon droeg.

Uit dit huwelijk 3 kinderen: