Cees Hagenbeek

Cunegonde van Kuinre
in Kwartierstaat van Ans Karstens Kwartierstaat van ir Cees (Cornelis Jorden) Hagenbeek Kwartierstaat van Mark Schneiders Cunegonde van Kuinre¹, geb. circa 1395.

Vader:
Herman II van Kuinre¹, zn. van Herman I van Kuinre en Mechteld Boldewijns van der Esse, heer van Kuinre, tr. met

Moeder:
Hillegonda van Heeckeren alias van der Ese¹.

tr. te Kuinre circa 1420
met

Gerrit (Gerard) van Arnhem¹, zn. van Wijnand van Arnhem en Odilia van den Gruuthuys, geb. circa 1390, ged. te Arnhem op 12 apr 1436, begr. te Arnhem Klooster Mariëndaal.

Gerrit van Arnhem.
schepen van Arnhem 1413... 1436, burgemeester 1422, 1424, 1431.

1413...1436, Arnhem. Schepenen: 1413-1414 Gherit en Wijnand van Arnhem; .
1417 2 x Wijnand en Gerrit; 1421 Gerrit; 1422 Gerrit en Wijnand;.
1423 Gerrit en heer Dirck; 1425-1426 heer Dirck en Gerrit;.
1427. 1436 Gerrit 1431 met Wijnand.
5 febr. 1424 (die Agathe virginis), Arnhem. Gerard van Arnhem burgemeester.
29 maart 1425, Arnhem. Toen Gerit van Arnhem, die borgermeister van sinen yair der stat rekenschap dede ende 't gelaegh gesat wart enz.
1431-1432 Gerit en Wijnant van Arnhem zijn beiden burgemeester.
± 5/11 juli 1431. Derick Ploech en Gerit van Arnhem, schepenen, oorkonden, dat Peter van Arnhem, bastaard, diens vrouw Agnyese en haar broeder Goidert een rente overgedragen hebben aan Philips van Polanen.
30 maart 1435, Gerrit van Arnhem, Jan van Sallandt en Wynant Ridder geven vidimus van een akte van 20 aug. 1429.

Uit dit huwelijk 2 kinderen, waaronder:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Wijnand			†1486	Arnhem		1	4

Bronnen:

1.	Afgeschermd

Arend van den Gruuthuys

in
Kwartierstaat van ir Cees (Cornelis Jorden) Hagenbeek
Kwartierstaat van Mark Schneiders

Arend van den Gruuthuys.

Arend van den Gruuthuys.
Knape, raadsvriend Arnhem 1365-1376, burgemeester Arnhem 1366, schepen Arnhem 1366, raad en borg van de hertog 1377-1393, richter en rentmeester Veluwe, executeur-testamentair van de hertog 1399, slotbewaarder Hattem.

Vader:
Willem van den Gruuthuys.

Hij krijgt een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Odilia		Arnhem	†1399			1	1

Kunigunde

in
Kwartierstaat van Anneke Romeijn
Kwartierstaat van Ans Karstens
Kwartierstaat van Henk de Snoo
Kwartierstaat van ir Cees (Cornelis Jorden) Hagenbeek
Kwartierstaat van Mark Schneiders

Kunigunde .

tr.
met

Otto van Arberg, zn. van Henricus van Arberg (Burgravus Coloniensis) en Mechtild von Sayn, geb. circa 1162, ovl. na 1220.

Otto van Arberg.
vermeld 1215.
Stifter von Kloster Marienstadt.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Gerhard	*1210		†1281		71	1	1

Wernekind von Sachsen

in
Kwartierstaat van Mark Schneiders

Wernekind von Sachsen, geb. circa 710, ovl. in 768.

Vader:
Wernechim (Weybrecht, Warneckim, Warnechim?) von Sachsen, zn. van Dietricus von Sachsen (koning van de Saksen) en Dobrogera des Obotrides, geb. circa 675, hertog van Sachsen, ovl. in 740, tr. met

Moeder:
Gunilda von Rügen (Gunilda Dobzogera d' Ascanië), geb. circa 680, ovl. in 746.

tr.
met

Gundelinde van Rúgen, geb. in 705, prinses van Rügen, ovl. in 768.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Billung I	*739		†787		48	1	1

Gundelinde van Rúgen

tr.
met

Wernekind von Sachsen, zn. van Wernechim von Sachsen (hertog van Sachsen) en Gunilda von Rügen, geb. circa 710, ovl. in 768.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Billung I	*739		†787		48	1	1

Billung I von Sachsen

Vader:
Wernekind von Sachsen, zn. van Wernechim von Sachsen (hertog van Sachsen) en Gunilda von Rügen, geb. circa 710, ovl. in 768, tr. met

Moeder:
Gundelinde van Rúgen, geb. in 705, prinses van Rügen, ovl. in 768.

tr. in 756
met

Ne van Assenburg, geb. circa 740.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Amalung	*756		†811		55	1	1

Ne van Assenburg

tr. in 756
met

Billung I prins von Sachsen, zn. van Wernekind von Sachsen en Gundelinde van Rúgen (prinses van Rügen), geb. in 739, ovl. in 787.

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Amalung	*756		†811		55	1	1

Amelung II van Saksen

Vader:
Bennith van Saksen, zn. van Amalung van Saksen, geb. circa 780, graaf in Hamaland, ovl. in 845.

Hij krijgt een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Imminhild						1	1

Aldegisel van Friesland

Aldegisel van Friesland.
Aldegisel, Aldegisl, Aldgillis, Aldgisl, Aldgils of Eadgils (actief ca. 678) was de heerser van Frisia (als koning of hertog) in de late zevende eeuw, gelijktijdig met Dagobert II, en een zeer obscure figuur.

Alles wat over hem bekend is, heeft betrekking op de beroemde heilige Wilfrid, die hij onderdak bood en beschermde. Hij is de eerste historisch verifieerbare heerser van de Friezen. Wat de exacte titel van de Friese heersers was, hangt af van de bron. Frankische bronnen neigen ertoe hen hertogen te noemen; andere bronnen noemen hen koningen. .

Wilfrid, die was afgezet als aartsbisschop van York, verbannen uit Northumbria en onderweg naar Rome om pauselijke steun te zoeken, kwam in 678 aan in Frisia en werd hartelijk ontvangen door Aldegisel. Aldegisel bood hem enkele maanden onderdak tijdens de winter, waarschijnlijk in Utrecht. .

Volgens Stephen van Ripon, Wilfrids biograaf, moedigde Aldegisel Wilfrid aan in zijn effectieve evangelisatiewerk, en “[de Friezen] accepteerden zijn [Wilfrids] leer, en op enkele uitzonderingen na werden alle stamhoofden door hem gedoopt in de naam van de Heer, evenals vele duizenden gewone mensen.” Het is mogelijk dat Aldegisel een van de vroege bekeerlingen was.

Er wordt echter getwijfeld aan Wilfrids daadwerkelijke succes in Frisia, aangezien er geen ander bewijs is van de verspreiding van het christendom daar vóór het werk van Willibrord. .

Terwijl Wilfrid zich aan het hof van Aldegisel bevond, bood de Frankische hofmeier, Ebroin, een schepel gouden munten aan in ruil voor Wilfrid, levend of dood. Aldegisel zou de brief van de Frankische hofmeier in aanwezigheid van de ambassadeurs en zijn hofhouding hebben verscheurd en verbrand.

Sommigen hebben gesuggereerd dat Aldegisels vriendelijkheid jegens Wilfrid een vorm van verzet was tegen de Frankische overheersing. Zijn opvolger en mogelijk zoon was Radbod, die de oudere heidense tradities volgde en een vijand was van Karel Martel.

Vader:
Arigis I van Friesland, zn. van Audulf van Friesland, geb. circa 585, ovl. in 656.

tr.
met

Arigis de Frise, geb. te Denemarken [Denemarken].

Uit dit huwelijk een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Radboud	*648		†719		71	1	2

Arigis I van Friesland

Vader:
Audulf van Friesland (Audulf de Frise), zn. van Beroaldus van Friesland en Ritsersdr van Aurindilius, geb. circa 560, ovl. circa 627.

Hij krijgt een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Aldegisel	*623		†680		57	1	1

Audulf van Friesland

Audulf van Friesland (Audulf de Frise).
Audulf of Audwulf (Latijn: Audulfus) was een Friese koning tijdens de Grote Volksverhuizing (rond 600). Tegenwoordig denken historici grotendeels dat er in de eerste helft van de 7e eeuw een Friese koning was met de naam Audulf, die de woorden adel en wolf bevatte. Het land dat deze koning regeerde, was waarschijnlijk het centrale rivierengebied van Nederland.

Er zijn geen geschreven bronnen die informatie bevatten over deze monarch, maar er zijn enkele gouden munten gevonden met de woorden Audulfus en Frisia erop. Het land waar de Friese bevolking destijds woonde, was verdeeld, met elk gebied onder een eigen heerser. .

Opgravingen in het noorden van Friesland, in het gebied genaamd Westergo, hebben aangetoond dat er in die tijd een soort macht heeft bestaan in de provincie Friesland. De munten zijn gevonden in Nederland, bij Escharen in de buurt van Arnhem, en ook in Engeland. De meeste munten worden gedateerd tussen 600 en 630. .

Begin 2006 werd een muntenstempel van Audwulf met de woorden AUDWULF FRISIA gevonden in het Friese dorp Wijnaldum, op een plek die eerder werd onderzocht als mogelijke locatie van de keningshal (koningszaal) van de Friese koningen. .

Een andere interessante vondst die in verband wordt gebracht met Audulf is de schat van Wiuwert. Eén van de munten draagt de inscriptie VICTORIA AUDUFO, waarschijnlijk geslagen om een opmerkelijke overwinning op een ander volk te herdenken. Sommigen denken dat dit volk de Franken waren, die met de Friezen vochten om de controle over de Rijn-delta.

Vader:
Beroaldus (Beroald) van Friesland, zn. van Richoldus II van Friesland, geb. in 532, ovl. te Rendlesham [Groot Brittanië] in 620, tr. met

Moeder:
Ritsersdr van Aurindilius, geb. circa 540.

Hij krijgt een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Arigis I	*585		†656		71	1	1

NN Sepperothe

in
Kwartierstaat van Hans van der Wind
Kwartierstaat van Mark Schneiders
Kwartierstaat van Mechelien (Mechelina) Mezach

NN Sepperothe.

NN Sepperothe.
Krijgt na de dood van haar grootvader het landgoed Eyen als leengoed van de Bisschop van Utrecht. Haar zuster krijgt het landgoed Lemferding bij Eelde, eveneens leengoed van de Bisschop van Utrecht. Haar broers krijgen gezamenlijk de Prefectuur in Groningen en de bezittingen aldaar.
Van de verdeling van de erfenis zijn geen stukken bekend, maar het is af te leiden uit latere oorkonden waarin opbrengsten van het Sticht Utrecht staan vermeld.

Vader:
Godschalk Rudolf (Rudolph Godescalcus) van Seppenrode (de Sapenrode, von Seppenrade, Seppenrothe), zn. van Godschalk van Sprodeh, geb. te Seppenrade [Duitsland] tussen 1120 en 1130, ovl. te Seppenrade [Duitsland] in 1178, tr. te Groningen in 1147 met

Moeder:
NN Lefferdsdr van Bierum van Groningen Gronebeke, dr. van Leffard van Bierum van Groningen Gronebeke (borggraaf en prefect van Groningen en Selwerd) en NN van Gronebeke.

tr.
met

Henric (de Crane) van Kuinre, zn. van Hendrik van Cunre van Urk, geb. in 1160, ovl. in 1215.

Henric (de Crane) van Kuinre.
Ook vermeld als Hendrik de Crane, maar waarschijnlijk een onjuiste beoordeling van de vermelding "Crue" in de oudste oorkonde. Dit zal Cunre moeten zijn.
Geschiedenis van Friesland; MD Teenstra: 1195 Hendrik de Kraan, graaf van de Kuinder. (blz 121). Hendrik gedroeg zich als graaf in het gebied langs de zuidkust van Friesland.Hij was borggraaf van de Kuinder en waarschijnlijk ook van Urk en Emelweerd, een leen van de bisschop van Utrecht. Deze bisschop had samen met de graaf van Holland de grafelijke rechten over het Friesland tussen Vlie en Lauwers verkregen. Toen Willem (zonder land) terugkeerde van een roemrijke tocht naar Palestina vond hij het vaderlijk erfgoed verdeeld. Door tussenkomst van oom Boudewijn, toen bisschop van Utrecht, stond broer Dirk hem Friesland (tussen Vlie en Lauwers) af. Daar verdreef hij Hendrik de Crane van de grond die Hendrik onrechtmatig in bezit had en bouwde een sterk slot in Oosterzee om Hendrik in bedwang te houden.
Annales Egmondensis pagina 193: Bisschoppelijk leenman Hendrik van Kuinre neemt Willem van Holland gevangen omstreeks 1196. Willem van Holland was graaf van Friesland. Deze gevangenneming gebeurde op het slot ter Horst, waar Willem was uitgenodigd door zijn broer Dirk van Holland. Aan tafel, onder de ogen van Dirk, nam Hendrik de Crane Dirks broer Willem gevangen. Dirk was dus kennelijk de opdrachtgever. De aanleiding was de openlijke steun die Willem verleende aan graaf Otto van Gelre, de vijand van Dirk.
Zie verder: Algemene Geschiedenis des Vaderlands door JP Arend, tweede deel 900-1581; 1841 JF Schleijer Amsterdam.

OSU0567;1204; Hendrik van Kuinre krijgt zijn goederen en rechten terug die hem door graaf Willem van Friesland waren ontnomen. (=de borg te Kuinre en bijbehorende rechten).
OSU0568; 1204 Bisschop Diederik vergunt aan de bewoners van Holtpade een parochiekerk te stichten.
Getuigen: Hendrik van Kuinre, Herman van Voorst, Arnold van Ruinen, Bernard Benzinck, Arnold Wilde, Hugo en Wigher Storm, Engelbert Merekinck.
Deze Hendrik van Kuinre moet wel dezelfde persoon zijn als de twee jaar later vermelde Hendrik van Norch. Het familiewapen van Norch is gelijk aan het familiewapen van Kuinre.
ogd0043 datum 1206 of 1207. Theodoricus, bisschop van Utrecht, verklaart van Fredericus, abt van Ruinen, de kerken van Steenwijk en Borne verkregen te hebben alsmede de kapel van Westerbork benevens enige tienden voor enige tienden in ruil tegen de kerk van Beilen.
Genoemd worden: Johan van Vollenhove, Herman van Steenwijck, Wolter van Coevorden, de broers Rudolf en Menso van Peize, Arnold van Ruinen, Otto van de Pol, Hugo Storm, Gerard Lewe, Hugo Donker, de broers Egbert en Menso van Groningen, Wicher Lapinch (Radinc bij Vollenhove?), Randulfo ?, Hendrik van Norch, Walter Radinc, Schulte Bartold, Gelmer van Ide, Werenzone van Bunne, Egbert ten Hove, Otto van Ruinen en Jacob ter A.
OSU0601; 1211; Bisschop Diederik schenkt, voor zijne memorie, aan het klooster te Ruinen de tienden uit een huis te Volenhove, dat het klooster reeds lang bezeten had. Getuigen: Hendrik van Groningen, Johan van Vollenhove priesters, Folkert van Coevorden, Hendrik van Kuinre, Hugo Storm, Arnold Wilde, Hugo Donker, Gijsbert, Walter, Godfried, Gosewijn, Arnold van Ruinen, Otto, dienstmannen.
Oorkondenboek Sticht Utrecht nr. 613.
1213; De elect Otto schenk aan de horige lieden te Wilsum en Zalk op het Veen, die wonen op hoeven van Diederik en Hendrik van Buckhorst, dezelfde vrijheid die de burgers van Zalk, Zwolle en andere steden en dorpen in de omtrek genieten. Dirk en Hendrik zullen hofsteden verpachten en het lagere gerecht uitoefenen.
Getuigen: Hendrik van Kuinre, Gijsbert en Egbert van Amstel, broers, Herman van Voorst, Wolter van IJsselmuiden, Arnold Loef, Steven van Bosinchem, Arnold de Wilde, Thicard schulte van Vollenhove, en vele andere goede lieden.

Elders gepubliceerd: Henrici NORCH. Familiewapen: in veld van zilver vijf linker schuinbalken van keel.
Genoemd in 1206.(drs. O.D.J. Roemeling, ’Adelijke geslachten in de ME in Drente’, NL 1973).

De Heren van Kuinre waren de ergste zeerovers van Noord Nederland, te vergelijken met roofridders als Zweder van Bentheim, Herbrun van Putten (’de gesel der Veluwe’) en Zweder van Voorst. Hun kasteel lag op een uitermate strategische locatie ten opzichte van de Hanzeroutes naar het Oostzeegebied. Kooplieden uit onder ander Danzig (Gdansk) en Hamburg werden nogal eens opgebracht en voor losgeld op het slot te Kuinre vastgezet. Aldus de tekst in .

De Heren van Kuinre waren ridders, maar anderen vonden hen rovers. Zij leefden in de tweede helft van de Middeleeuwen, in een tijd dat er veel gehandeld werd tussen de Hanzesteden. In de Noordoostpolder zijn resten gevonden van 2 burchten. Deze kastelen stonden aan beide kanten van de oude rivier de Kuinder of de Tjonger.
De oudste burcht werd gebouwd rond 1200. Maar toen de Zuiderzee steeds groter werd, dreigde het kasteel te worden weggespoeld. De Heren van Kuinre moesten verhuizen. Even verderop bouwden ze een nieuw kasteel. Hoe die kastelen er precies uitzagen weten we niet. In de polderbodem zijn resten van fundamenten en voorwerpen als wapens, potten en bekers teruggevonden.
De Heren van Kuinre waren niet geliefd bij de handelaren van de Hanzesteden. De ’heren’ namen de vracht of het schip van de handelaren soms in beslag. In ruil voor losgeld konden ze hun eigendommen terugkrijgen. Soms zonken de handelsschepen ook wel op de Zuiderzee. In Flevoland zijn 14 wrakken gevonden van deze handelsschepen. Die handelsschepen worden ook wel koggen genoemd.

Uit dit huwelijk 2 zonen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Hendrik	*1180		†1218		38	1	1
2	Rudolphus	*1190		†1254		64	1	1

Hendrik van Cunre van Urk

in
Kwartierstaat van Hans van der Wind
Kwartierstaat van Mark Schneiders
Kwartierstaat van Mechelien (Mechelina) Mezach

Hendrik van Cunre van Urk, geb. circa 1140, ovl. na 1170.

Hendrik van Cunre van Urk.
Opgevoerd om een mogelijk gat in de tijdbalk te overbruggen.
Dat Hendrik van Cunre een zoon is van Coenraad van Urk is niet uit oorkonden of annalen af te leiden. Maar gezien de levensloop van Hendrik de Crane van Kuinre ligt de afstamming voor de hand.
Omstreeks 1165 is een burcht te Kuinre gebouwd en deze Hendrik zal dan de eerste bewoner zijn geweest van die burcht.
Kuinre is een strategisch gelegen plek waar door het leger van Karel Martel of zijn opvolgers zeker een versterking met verblijfsmogelijkheden is aangelegd en grond ontgonnen voor voedselpruduktie, tijdens de pogingen om de Friezen en Saksen te onderwerpen. Het landgoed diende dan voor de voedselvoorziening van het leger en de decentrale hoven. Het landgoed/leengoed was in slechte staat van exploitatie, wanneer bisschop Godebald in 1118 het "Swechus" in Kuinre in bezit krijgt. Een burcht was niet (meer) aanwezig, maar alleen een (zomer)verblijf voor vee en verzorgers, vergelijkbaar met de Bôen van Schoonebeek.
Aan wie het goed in 1118 in leen is gegeven door de bisschop Godebald is niet vermeld.
Rond 1165 was Godfried van Rhenen bisschop van Utrecht, als opvolger van Herman van Horne, die in 1150 Hartbert van Wierum was opgevolgd als bisschop. Bisschoppen moeten, net als andere wereldlijke heersers, een beroep doen op vertrouwelingen om hun macht veilig te stellen. Dat gebeurde meestal door de benoeming van familieleden op hoge posten en door het uitgeven van leengoederen, eventueel met burcht, op strategische plekken aan dienstmannen/ridders uit hun directe omgeving. Na 1165 verschijnen in het Oversticht in oorkonden meer namen van ridders/leenmannen van de bisschop, waarvan het stamgebied uit de omgeving van die bisschoppen moet worden gezocht, vaak als zoons van bestaande leenmannen.

Vader:
Coenraed van Urk van Oric, zn. van Adalhardus van Urk, geb. in 1120, ovl. in 1148.

Hij krijgt een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Henric	*1160		†1215		55	1	2

Adalhardus van Urk

in
Kwartierstaat van Hans van der Wind
Kwartierstaat van Mark Schneiders
Kwartierstaat van Mechelien (Mechelina) Mezach

Adalhardus van Urk, geb. in 1090.

Adalhardus van Urk.
Ca. 1107 Abt Herman van Zutphen van het klooster St Pantaleon geeft de hof te Urk in pacht aan Adelhardus, de voogd van dat hof. Het leengoed verkeerde in neergaande staat van exploitatie.
Het wapen van Hendrik van Kuinre, kleinzoon van Adelhardus, heeft sterke overeenkomsten met het wapen van Looz(Loon) en Horne.
Als Adelhardus zijn grootvader is, is een mogelijke overgrootvader Hendrik van Looz(Loon). Van deze Hendrik zijn verder geen gegevens bekend, maar hij past wel in de tijdbalk.
Adelhardus was voogd van het hof te Urk en als verkrijger van het leengoed zullen er (familie)banden zijn geweest, of met de van Zutphens, of met andere betrokkenen bij het klooster St Pantaleon.
Het leengoed Urk van Adelhardus ligt in het graafschap dat op 28 december in het jaar 1107 verkregen is door Hendrik van Zutphen, (zoon van Otto de Rijke van Zutphen), van de keizer, in ruil tegen het leengoed Alzey, waar de keizer belang bij had. Hendrik was even voor de ruiling, op ruim 40-jarige leeftijd voor het eerst getrouwd met de ongeveer 10 jaar oudere weduwe Mathilde van Beichlingen van Northeim. De kans op het krijgen van kinderen door dit echtpaar was klein, en als voorwaarde had de keizer gesteld dat, mocht Hendrik bij zijn overlijden geen wettige mannelijke nakomelingen hebben, bij uitzondering zijn vader, graaf Otto, indien deze dan nog in leven was, het graafschap zou krijgen. In alle andere gevallen zou het graafschap dan terugvallen op de keizer. Het verkrijgen van Alzey was voor de keizer kennelijk van zo groot belang dat hij een deel van Frisia, dat hij in principe al had toegezegd aan de Bisschop van Utrecht, in ruil aanbood aan een nakomeling van één van de machtigste en rijkste graven binnen zijn rijk. Mogelijk zijn er voor de ruiling nog meer afspraken gemaakt en is het huwelijk van Hendrik met Mathilde daar een deel van, evenals het verkrijgen van het leengoed/hofgoed Urk door Adelhardus.
Een familieband tussen Adelhardus en de van Zutphens lijkt voor de hand te liggen. Directe aanwijzingen zijn er echter niet. Een mogelijkheid is dat Adelhardus dezelfde persoon is als Alardus van Wesenhorst, zoon van Godfried van Lohn en kleinzoon van Gerard van Zutphen van Lohn, die een broer is van Otto de Rijke van Zutphen. Godfried en Gerard waren in 1108 al overleden. Een mogelijke aanwijzing is een oorkonde van 1145, waarin keizer Koenraad III de schenking bekrachtigd van de gouwen Oostergo en Westergo in Friesland aan de bisschop van Utrecht. Getuigen hierbij waren o.a. Allardus van Wesenhorst en zijn broer Winemarus. Een bezitter van rechten in een aangrenzend gebied is dan een logische getuige.
Maar het familiewapen van Lohn is een geheel andere dan die van Loon(Looz)(Urk)(Kuinre). Daarom wordt hier Hendrik van Looz(Loon) als mogelijke voorouder opgevoerd. Daarmee wordt de lijn naar van Loon aangegeven, maar ook naar Horne.

Vader:
Hendrik van Looz, zn. van Emmo III van Loon (graaf van Loon 1046), geb. in 1078.

Hij krijgt een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Coenraed	*1120		†1148		28	1	1

Hendrik van Looz

Vader:
Emmo III van Loon¹, zn. van Giselbert I dit de Duras 'd Orchimont en Erlande de Jodoigne, geb. te Borgloon [België] op 12 dec 1020, graaf van Loon 1046, ovl. te Borgloon [België] op 17 jan 1078, tr. (1) met Ermengarde van Horn, dr. van Conrad van Horn en Mathilde de Juliers. Uit dit huwelijk geen kinderen, relatie (2) met Swanhilde gravin van Holland. Uit deze relatie 4 kinderen.

Hij krijgt een zoon:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Adalhardus	*1090					1	1

Bronnen:

1.	Maison de Hornes, Horn, Horne, Hoerne, Huerne, Hoorne, etc., Type: Maison de Hornes, Schrijver: Etienne Patou, Uitgegeven: 2014 (B 014) (blz. 1)

Hagiza Hasala van Jutland

Vader:
Ukendt van Jutland, geb. circa 600.

tr. circa 662
met

Wisislaus V (Visilaus V) des Obotrides des Hérles (des Hérules, Billung von Wenden?), zn. van Radagest II des Hérules (Roi des Hérules (23°) et des Vendes) en Ubertina des Granates, geb. circa 592, koning van de Wenden, ovl. in 649.

Wisislaus V des Obotrides des Hérles.
De Abodriten (ook bekend als Obodriten of Obotriten) waren een Slavische stamconfederatie die in de 6e eeuw werd gevestigd in de regio's die nu bekend staan als Holstein en Mecklenburg, in het noordoosten van Duitsland. Hun hoofdstad was Luibice, het huidige Lübeck. Vanaf 1147 werden de Abodriten het doelwit van kruistochten, waarna ze in 1164 werden opgenomen in het Heilige Roomse Rijk. .

De Abodritische confederatie bestond uit drie hoofdtribes: de Wagriërs, de Polaben en de eigenlijke Abodriten. Ze werden bestuurd door een koning, hoewel de adellijke families veel macht hadden. .

Het land van de Abodriten werd soms "Slavonië" of "Esclavonië" genoemd (een kortstondig koninkrijk dat in 1047 werd gesticht door Gottschalk, volgens "Larousse du XXe siècle", deel 6, 1933). Tijdens de 9e eeuw stonden de Abodriten dicht bij de Deense koningen, met wie ze huwelijken sloten. In 967 stichtte Otto I van het Heilige Roomse Rijk een missionair bisdom in Oldenburg, onder het gezag van het aartsbisdom Hamburg-Bremen. Hoewel het katholicisme werd geaccepteerd in de hogere kringen, bleef het gewone volk sceptisch, wat leidde tot heidense opstanden waarin kerken werden verbrand en priesters werden gedood. Rond 1120 intensiveerde aartsbisschop Adalbert van Bremen de missionaire inspanningen, maar de Abodritische prinsen verboden uiteindelijk de missies. .

Tijdens de Tweede Kruistocht, op aandringen van Bernard van Clairvaux en paus Eugenius III, voerden Saksische kruisvaarders (onder leiding van Hendrik XII van Beieren) en Denen oorlog tegen de heidense Slaven, waaronder de Abodriten. Dit leverde echter geen blijvende resultaten op. In 1159 vroeg koning Waldemar I van Denemarken Hendrik van Beieren om in te grijpen omdat de Slaven regelmatig zijn kust aanvielen. Hendrik verklaarde de oorlog aan de Abodriten en begon hun gebied te veroveren. In 1164 werd Pribislav I, zoon van de laatste Abodritische koning Niklot, verslagen en moest hij Hendriks oppergezag erkennen. De regio werd definitief geïntegreerd in het Heilige Roomse Rijk. De gebieden die ooit door Niklot werden gecontroleerd, met uitzondering van het graafschap Schwerin, werden als leen aan Pribislav gegeven en vormden de kern van het toekomstige hertogdom Mecklenburg. .

Dankzij de verschijning van haringbanken in de Oostzee kende de regio daarna een aanzienlijke economische groei. De maritieme activiteiten ontwikkelden zich in een Duits-taalgebied en de regio, die zeelieden en handelaren aantrok, kende een snelle germanisering, hoewel de meeste dorpelingen tot het einde van de 15e eeuw een Slavisch dialect bleven spreken. Lübeck was de hoofdstad van de Hanze.

Uit dit huwelijk 2 kinderen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Dobrogera	*640		†740		100	1	3
2	Vislas I	*650	Dorf Mecklenburg [Duitsland]	†700		50	1	1

Radagest II des Hérules

in
Kwartierstaat van Ada (Adriana Trijntje) Zoutendijk
Kwartierstaat van Anneke Romeijn
Kwartierstaat van Ans Karstens
Kwartierstaat van Arie Roobol
Kwartierstaat van Boudewijn (Boudewijn Wilhemus Hyacinthus) Jansen
Kwartierstaat van Cees (Cornelis Hendrik) Boer
Kwartierstaat van Daniël Anthonie Heynsius
Kwartierstaat van Dinah (Dinah Yoke) Begeer
Kwartierstaat van dr Wouter van Welsenes
Kwartierstaat van dr. Irene Margaretha Hellemans arts
Kwartierstaat van drs Jasper (Jasper Jan) Pierik
Kwartierstaat van drs. Joke (Johanna) Hellemans
Kwartierstaat van drs. Kees (Cornelis) van Spronsen
Kwartierstaat van Eduard von Saher
Kwartierstaat van Elizabeth Dijkstra
Kwartierstaat van Eunice Roos
Kwartierstaat van Fred Spaans
Kwartierstaat van Han (Henricus Johannes Antonius) Bekke
Kwartierstaat van Hans van der Wind
Kwartierstaat van Henk de Snoo
Kwartierstaat van ir Cees (Cornelis Jorden) Hagenbeek
Kwartierstaat van Jacoline van Dijk.
Kwartierstaat van Lourens de Groot
Kwartierstaat van Maarten (Maarten Walter) Elink Schuurman arts
Kwartierstaat van Maarten Rol arts
Kwartierstaat van Magda (Magdalena) Breedveld
Kwartierstaat van Marja Alida den Heijer
Kwartierstaat van Mark Schneiders
Kwartierstaat van Mechelien (Mechelina) Mezach
Kwartierstaat van mr Marinus Pannevis
Kwartierstaat van mr Mark P. Schneiders
Kwartierstaat van mr Simonet (Simonetta Gezina) Koekkoek
Kwartierstaat van Olga Broersma
Kwartierstaat van Truus (Geertruida Yvonne) Popma

Radagest II des Hérules, geb. in 550, Roi des Hérules (23°) et des Vendes, ovl. in 618.

Radagest II des Hérules.
Les Hérules sont un peuple germanique appartenant au groupe ostique, ou groupe des Germains dits « orientaux », issus de Scandinavie comme, entre autres, les Goths, les Gépides, les Vandales et les Burgondes. Peu connus, les Hérules apparaissent comme un peuple mineur mais furent souvent signalés dans les raids gothiques et notamment sur la Mer Noire, où ils se découvrent vite une vocation de pirates. En 267, ils pillent Athènes et mettent ainsi fin à la prestigieuse production sculpturale de la ville. Ils sont mentionnés pour la première fois dans les sources romaines au IIIe siècle lorsqu'en 268 et 269, ils prennent part à une coalition barbare qui réunit les Peucins, les Goths et les Gépides (peuples germaniques) mais également les Carpes (peuple dacique). L'armée rassemblée, qui aurait compté plus de 300 000 guerriers (chiffre probablement exagéré par les chroniqueurs romains et grecs), attaque les forces de l'empereur Claude II le Gothique sur le bas-Danube.

Au IIIe siècle, un autre peuple germanique, les Lombards, alors établis en Pannonie et qui ne feront irruption en Occident qu'en 568, deviendront alliés ou vassaux des Hérules.

Par la suite, il est fait mention d'eux au moment des Grandes invasions, à partir de la seconde moitié du IVe siècle. Au Ve siècle, les Hérules, bien qu'étant probablement peu nombreux, fondent un petit royaume sur le moyen-Danube, d'où part la bande armée dont Odoacre, l'un des leurs déjà établi en Italie, prend la tête. Odoacre incendie Pavie, s'empare de Rome et dépose le dernier empereur romain, Romulus Augustule, se faisant proclamer « Roi d'Italie» (476). Cet épisode est surtout connu pour avoir été interprété par l'historiographie comme la fin officielle de l'Empire romain d'Occident.

Tous les Hérules ne se sont pas établis sur le Danube entre le IIIe siècle et le Ve siècle. Un détachement hérule est en effet attesté durant les années 400-407 dans des bandes armées barbares, aux côtés de Frisons et de Saxons, qui se livrent à la piraterie en Mer du Nord et sur les côtes de la Manche. Ceux-là mettent à mal les défenses côtières de l'Empire romain (la marche militaire côtière d'Armorique ou Litus armoricus) et établissent des postes avancés d'observation ou de petites colonies de peuplement jusque sur la côte atlantique, de l'Armorique jusqu'en Hispanie. En 456, 400 pirates hérules embarqués sur 7 navires pillèrent le littoral de Lugo et furent repussés par une force locale rassemblée en grand nombre. Ils repartirent vers leur territoire, n’ayant perdu que deux hommes, en pillant au passage, et avec la plus grande cruauté, les régions côtières de la Cantabrie et de la Vardulie1.

Après 476, d'autres Hérules servent dans l'armée de Théodoric le Grand, s'intégrant aux Ostrogoths que l'empereur romain d'Orient, Zénon, a chargé de récupérer l'Italie, alors aux mains des mercenaires barbares d'Odoacre.

Vers 491, Théodoric, vainqueur des Vandales, noue des contacts avec les Hérules danubiens pour se prémunir contre les Alamans.

Odoacre est quant à lui renversé par Théodoric en 493 et sa bande armée est chassée d'Italie ou incorporée dans l'armée gothique, tandis que le roi ostrogoth fonde le royaume de Ravenne. Les Hérules, revenus sur le moyen-Danube sous la conduite de leur roi Rodulf, furent sévèrement battus en 510 par les Lombards : selon Procope de Césarée, beaucoup d'entre eux retournèrent en Scandinavie2 ou en Bavière.

En 532, des mercenaires hérules, dirigés par le général Mundus, participent à la répression de la sédition Nika à Constantinople. En 540, près de Trévise, menés par Vitalius gouverneur romain de l'Illyricum et par leur roi Wisand, les mercenaires hérules sont vaincus par l'ostrogoth Hildebald.

En 550, la présence d'environ 3000 mercenaires hérules est encore attestée le long de la ligne de défense danubienne ou limes danubien, à Sirmium et à Singidunum, mais ceux-ci avaient été établis là vers 510. N'oublions pas aussi que des contingents hérules servirent l'Empire romain d'Orient dans sa guerre contre les Vandales d'Afrique en 533-534, ainsi qu'en Italie sous la conduite du vieux général Narsès, contre les Ostrogoths, à partir de 551. Ils disparurent en tant que peuple distinct avant le milieu du VIIe siècle, ceux du Nord fusionnant avec Frisons et Saxons, certains retournant même dans leur patrie d'origine, en Scandinavie, qu'ils avaient pourtant quittée des siècles plus tôt (ce qui démontre bien l'attachement aux origines même lointaines et peut-être la survivance de liens étroits avec les populations nordiques), d'autres fusionnant avec Ostrogoths en Italie et Lombards en Pannonie.

Vader:
Johannes des Hérules, zn. van Albericus II des Hérules (Roi des Hérules) en Siriss des Sarmates, geb. circa 525, Roi des Hérules, ovl. in 618, tr. met

Moeder:
Euphémia de Norvège, geb. te Stavanger [Norway] voor 535.

tr.
met

Ubertina des Granates, geb. in 570.

Uit dit huwelijk 2 zonen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Wisislaus V	*592		†649		57	1	2
2	Goswin	*590					1	1

Ubertina des Granates

tr.
met

Radagest II des Hérules, zn. van Johannes des Hérules (Roi des Hérules) en Euphémia de Norvège, geb. in 550, Roi des Hérules (23°) et des Vendes, ovl. in 618.

Radagest II des Hérules.
Les Hérules sont un peuple germanique appartenant au groupe ostique, ou groupe des Germains dits « orientaux », issus de Scandinavie comme, entre autres, les Goths, les Gépides, les Vandales et les Burgondes. Peu connus, les Hérules apparaissent comme un peuple mineur mais furent souvent signalés dans les raids gothiques et notamment sur la Mer Noire, où ils se découvrent vite une vocation de pirates. En 267, ils pillent Athènes et mettent ainsi fin à la prestigieuse production sculpturale de la ville. Ils sont mentionnés pour la première fois dans les sources romaines au IIIe siècle lorsqu'en 268 et 269, ils prennent part à une coalition barbare qui réunit les Peucins, les Goths et les Gépides (peuples germaniques) mais également les Carpes (peuple dacique). L'armée rassemblée, qui aurait compté plus de 300 000 guerriers (chiffre probablement exagéré par les chroniqueurs romains et grecs), attaque les forces de l'empereur Claude II le Gothique sur le bas-Danube.

Au IIIe siècle, un autre peuple germanique, les Lombards, alors établis en Pannonie et qui ne feront irruption en Occident qu'en 568, deviendront alliés ou vassaux des Hérules.

Par la suite, il est fait mention d'eux au moment des Grandes invasions, à partir de la seconde moitié du IVe siècle. Au Ve siècle, les Hérules, bien qu'étant probablement peu nombreux, fondent un petit royaume sur le moyen-Danube, d'où part la bande armée dont Odoacre, l'un des leurs déjà établi en Italie, prend la tête. Odoacre incendie Pavie, s'empare de Rome et dépose le dernier empereur romain, Romulus Augustule, se faisant proclamer « Roi d'Italie» (476). Cet épisode est surtout connu pour avoir été interprété par l'historiographie comme la fin officielle de l'Empire romain d'Occident.

Tous les Hérules ne se sont pas établis sur le Danube entre le IIIe siècle et le Ve siècle. Un détachement hérule est en effet attesté durant les années 400-407 dans des bandes armées barbares, aux côtés de Frisons et de Saxons, qui se livrent à la piraterie en Mer du Nord et sur les côtes de la Manche. Ceux-là mettent à mal les défenses côtières de l'Empire romain (la marche militaire côtière d'Armorique ou Litus armoricus) et établissent des postes avancés d'observation ou de petites colonies de peuplement jusque sur la côte atlantique, de l'Armorique jusqu'en Hispanie. En 456, 400 pirates hérules embarqués sur 7 navires pillèrent le littoral de Lugo et furent repussés par une force locale rassemblée en grand nombre. Ils repartirent vers leur territoire, n’ayant perdu que deux hommes, en pillant au passage, et avec la plus grande cruauté, les régions côtières de la Cantabrie et de la Vardulie1.

Après 476, d'autres Hérules servent dans l'armée de Théodoric le Grand, s'intégrant aux Ostrogoths que l'empereur romain d'Orient, Zénon, a chargé de récupérer l'Italie, alors aux mains des mercenaires barbares d'Odoacre.

Vers 491, Théodoric, vainqueur des Vandales, noue des contacts avec les Hérules danubiens pour se prémunir contre les Alamans.

Odoacre est quant à lui renversé par Théodoric en 493 et sa bande armée est chassée d'Italie ou incorporée dans l'armée gothique, tandis que le roi ostrogoth fonde le royaume de Ravenne. Les Hérules, revenus sur le moyen-Danube sous la conduite de leur roi Rodulf, furent sévèrement battus en 510 par les Lombards : selon Procope de Césarée, beaucoup d'entre eux retournèrent en Scandinavie2 ou en Bavière.

En 532, des mercenaires hérules, dirigés par le général Mundus, participent à la répression de la sédition Nika à Constantinople. En 540, près de Trévise, menés par Vitalius gouverneur romain de l'Illyricum et par leur roi Wisand, les mercenaires hérules sont vaincus par l'ostrogoth Hildebald.

En 550, la présence d'environ 3000 mercenaires hérules est encore attestée le long de la ligne de défense danubienne ou limes danubien, à Sirmium et à Singidunum, mais ceux-ci avaient été établis là vers 510. N'oublions pas aussi que des contingents hérules servirent l'Empire romain d'Orient dans sa guerre contre les Vandales d'Afrique en 533-534, ainsi qu'en Italie sous la conduite du vieux général Narsès, contre les Ostrogoths, à partir de 551. Ils disparurent en tant que peuple distinct avant le milieu du VIIe siècle, ceux du Nord fusionnant avec Frisons et Saxons, certains retournant même dans leur patrie d'origine, en Scandinavie, qu'ils avaient pourtant quittée des siècles plus tôt (ce qui démontre bien l'attachement aux origines même lointaines et peut-être la survivance de liens étroits avec les populations nordiques), d'autres fusionnant avec Ostrogoths en Italie et Lombards en Pannonie.

Uit dit huwelijk 2 zonen:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Wisislaus V	*592		†649		57	1	2
2	Goswin	*590					1	1

Goswin des Hérules Obotrides

Vader:
Radagest II des Hérules, zn. van Johannes des Hérules (Roi des Hérules) en Euphémia de Norvège, geb. in 550, Roi des Hérules (23°) et des Vendes, ovl. in 618, tr. met

Moeder:
Ubertina des Granates, geb. in 570.

tr. in 615
met

NN de Francie Orientale.

Uit dit huwelijk een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Julanthe	*615		†645		30	1	1

NN de Francie Orientale

tr. in 615
met

Goswin des Hérules Obotrides, zn. van Radagest II des Hérules (Roi des Hérules (23°) et des Vendes) en Ubertina des Granates, geb. in 590, Roi des Obotrides.

Uit dit huwelijk een dochter:

	naam	geb.	plaats	ovl.	plaats	oud	relatie	kinderen
1	Julanthe	*615		†645		30	1	1