Cees Hagenbeek
Evochilde de Wisigothie
Evochilde de Wisigothie, geb. circa 446.

tr.
met

Odoacre I des Herules (Odoacre I d' Alémanie), geb. Panonie [Panama] in 433, Soldat de l'Empire romain d'Occident. Roi d'Italie, ovl. Ravenna [Italië] op 16 mrt 493.

Odoacre I des Herules (Odoacre I d' Alémanie).
Flavius Odoacer, ook bekend als Odoacer of Odovacer, werd geboren rond 433 en stierf op 16 maart 493. Hij was een soldaat van het West-Romeinse Rijk. Waarschijnlijk van Skirische afkomst, een volk dat bondgenoten van de Hunnen was, verliet hij Pannonië om zich bij het Romeinse leger aan te sluiten. Omdat hij van mening was dat hij minder goed werd behandeld dan de verslagen barbaarse volkeren, kwamen contingenten van barbaren in opstand tegen de patriciër Oreste en zijn zoon, Romulus Augustulus, die door zijn vader tot keizer was benoemd. Aan het hoofd van deze troepen versloeg Odoacer generaal Paulus, de broer van Oreste, en zette hij Romulus Augustulus af in 476. .

Nadat hij door zijn troepen als "koning" was uitgeroepen, regeerde hij Italië met instemming van de senaat van Rome, in naam van de keizer van het Oosten, aan wie hij vroeg om als patriciër te worden erkend. Hoewel hij hem deze titel gaf, drong de keizer er bij hem op aan om Julius Nepos, de legitieme keizer van het Westen, te erkennen. De moord op Nepos maakte een einde aan de ambiguïteit. Odoacer strafte de schuldigen en nam Dalmatië in bezit. Vanaf 488 moest hij vechten tegen de Ostrogoten, aangemoedigd door Constantinopel. Drie keer verslagen door koning Theodorik, vluchtte hij naar Ravenna. Na drie jaar belegering capituleerde hij, maar werd op 16 maart 493 door Theodorik vermoord tijdens een banket dat hun overeenkomst moest bezegelen. .

De bronnen geven tegenstrijdige informatie over de etnische afkomst van Odoacer en zijn vader, Edica of Edikon. Volgens Anonymus Valesianus en Johannes van Antiochië was Edikon een raadgever van Attila die als ambassadeur naar Constantinopel ging. Maar Jordanes maakt van hem samen met Hunulf, zijn broer, een van de Skirische leiders die de Ostrogoten versloegen tijdens de slag bij de rivier Bolia in de jaren 460. In zijn Romana vermeldt dezelfde Jordanes echter dat hij van Rugetische afkomst was ("Odoacer genere Rogus"). De Consularia Italica maakt hem koning van de Herulen, terwijl Theophanes en Marcellinus Comes hem tot de Goten rekenen. Hedendaagse auteurs zijn het ook niet eens en beschrijven Odoacer als een Ruge, een Skire, een Turciling, en zelfs, hoewel minder waarschijnlijk, een Herul of een Hun. Volgens de meest recente studies van specialist Herwig Wolfram, behoorde Edikon tot de Turcilingen en zou hij de oprichter zijn geweest van het kortstondige rijk van de Skiren na de val van het Hunnenrijk. De naam van zijn moeder is onbekend, maar we weten dat zij van Skirische afkomst was. Odoacer had een oudere broer genaamd Hunulf, die zich, net als Odoacer, bij het Romeinse leger aansloot maar in het Oostenrijk bleef, waar hij magister militum per Illyrium werd. Hij voegde zich in 479 bij zijn broer en werd daarna zijn rechterhand. Zijn familie was Arian en, zoals de meeste barbaren van die tijd, was hij waarschijnlijk analfabeet.

Oreste weigerde. De muiterij ontaardde toen in een opstand en Odoacer nam het bevel over de rebellen. Hij riep de hulp in van alle barbaren die zich bij zijn kamp wilden aansluiten en had al snel de leiding over een indrukwekkend leger. Oreste vluchtte naar Ravenna, waar hij al zijn trouw gebleven troepen in Italië concentreerde. Na een eerste nederlaag op de vlakte van Lodi vluchtte Oreste naar Pavia, dat Odoacer na een kort beleg innam. Na deze overwinning riepen zijn troepen hem op 23 augustus 476 uit tot "koning". Gevangengenomen werd Oreste op 28 augustus gedood, precies een jaar na zijn aankomst in Ravenna. Odoacer trok toen naar Ravenna, dat werd verdedigd door de broer van Oreste en de oom van de jonge Romulus Augustulus, graaf Paulus, die begin september hetzelfde lot als zijn broer onderging. Toen hij hoorde dat de stad was ingenomen, deed de jonge keizer afstand van zijn keizerlijke versierselen en probeerde hij zich te verstoppen. Hij werd voor Odoacer gebracht, die, ontroerd door zijn jeugd en schoonheid, niet alleen zijn leven spaarde, maar hem ook liet wonen op het landgoed in Campania, waar zijn familie al was, en hem een levenslange toelage van 6.000 solidi toekende. .

Na de afzetting van Romulus Augustulus veroverde Odoacer de rest van Italië, waar zijn troepen zich gedroegen als in een veroverd land, voordat ze een doodsbang Rome binnentrokken, dat hem haastig erkende als soeverein. Hoewel hij de titel van koning behield die zijn soldaten hem hadden gegeven, voegde hij er geen naam van een territorium of volk aan toe. De juridische situatie was complex. Vanuit het oogpunt van Constantinopel had Odoacer alleen maar een usurpator, Romulus Augustulus, afgezet, aangezien Julius Nepos de legitieme keizer was. Odoacer bleef deze erkennen als keizer, aangezien de munten die hij uitgaf de naam van Nepos droegen tot diens dood in 480. Als koning in de ogen van zijn troepen bleef hij voor de senaat en het volk van Rome een militaire dictator, net als Sulla, Julius Caesar en het triumviraat van Caesar Augustus voor hem. In datzelfde jaar bracht een revolutie keizer Zeno, die door zijn wapenbroeder Basiliscus was verdreven, weer op de troon van het Oost-Romeinse rijk. Twee delegaties gingen naar Constantinopel om hem te feliciteren. De eerste was die van Julius Nepos, de neef van de oude keizer Leon, die tot dezelfde partij als Zeno behoorde. Hij vroeg Zeno om geld, een leger en een vloot om het Westen te heroveren. De tweede delegatie was die van de senaat van Rome, die de keizerlijke versierselen naar Constantinopel had teruggestuurd; deze delegatie bracht een brief van de afgezette keizer Romulus, waarin hij meende dat het Westen geen aparte keizer meer nodig had om te regeren, en vroeg Zeno om Odoacer de titel van patricius toe te kennen, wat hem feitelijk tot regent van Italië zou hebben gemaakt. Zeno's antwoord was erg streng voor de senatoren, die hij verweet keizer Anthemius te hebben vermoord en Nepos te hebben verjaagd, legitieme keizers gestuurd door Constantinopel, en dubbelzinnig voor Odoacer, aan wie hij, hoewel hij hem de titel van patricius gaf, vroeg Nepos te erkennen als de legitieme keizer van het Westen.

De moord op Julius Nepos in mei 480 door Victor en Ovida, twee officieren van de voormalige keizer Glycérius, maakte een einde aan het dilemma. Odoacer maakte er een punt van om de moordenaars te vervolgen en te executeren, wat hem de gelegenheid gaf Dalmatië aan zijn eigen gebied toe te voegen. Vervolgens sloot hij een alliantieverdrag met de Visigoten, aan wie hij Gallia Narbonensis overdroeg, terwijl hij een overeenkomst bereikte met de oude Vandalenkoning Gaiseric om Sicilië aan hem over te dragen. In 487 versloeg hij de Rugiërs van Noricum, de Romeinse provincie die een theocratisch koninkrijk was geworden onder leiding van de monnik Severinus, en nam hun koning Feletheus gevangen. Frederik, de zoon van deze laatste, had de macht gegrepen en Odoacer stuurde zijn broer Hunulf tegen hem. Hij evacueerde de laatste onderdanen van Severinus en herlokaliseerde hen in Italië, terwijl de overgebleven Rugiërs naar de Ostrogoten vluchtten. .

Intern hield Odoacer zijn beloften door een derde van de Italiaanse grond in beslag te nemen ten gunste van zijn soldaten. Hoewel deze soldaten sinds hun jeugd militairen waren en nauwelijks iets van landbouw wisten, kwam dit "barbaarse derde" in een paar jaar tijd weer in Romeinse handen. Maar hoewel hij land schonk of belastingvrijstellingen verleende aan de Germanen die zich in Italië hadden gevestigd, liet hij de Romeinse instellingen intact en onderhield hij goede relaties met de senaat, waarvan de leden regelmatig op belangrijke posten werden benoemd. De senaat kreeg zelfs meer prestige, zowel omdat Odoacer hun steun wilde in zijn onderhandelingen met Constantinopel als om elke poging tot herstel van het West-Romeinse rijk te voorkomen. Voor het eerst sinds het midden van de derde eeuw verschenen er zelfs weer munten met de inscriptie "S(enatus) C(onsulto)". Hoewel hij zelf een Arian was, onderhield hij uitstekende relaties met de Trinitarische Kerk en had hij veel bewondering voor bisschop Epiphanius. Op zijn verzoek verleende hij belastingvrijstelling aan de inwoners van Ligurië en greep later in om hen te bevrijden van de misbruiken van de prefect van de pretorianen. Evenzo vermeldt de biografie van paus Felix III in het Liber Pontificalis dat het pontificaat van Felix III onder Odoacer's heerschappij plaatsvond zonder enige klachten over hem. .

Als keizer Zeno weinig interesse had in wat er in het Westen gebeurde, voorspelde de verovering van Dalmatië door Odoacer dat hij een gevaarlijke rivaal zou worden.

Bovendien werd Odoacer ervan verdacht correspondentie te onderhouden met Illus, die eerst de opstand van Basiliscus tegen Zeno had gesteund, zich later had bedacht voordat hij in conflict kwam met de douairière-keizerin Verina en vervolgens de opstand van Leontius had gesteund. Zeno besloot Odoacer omver te werpen en beloofde de Ostrogoten en hun koning Theodorik de Italiaanse landtong als ze erin zouden slagen Odoacer te verslaan. Voor zijn deel verhief Odoacer zijn zoon Thela het volgende jaar tot de waardigheid van Caesar, wat lijkt op een eerste stap voordat hij hem tot Augustus zou uitroepen. .

Nadat hij door Odoacers troepen was verslagen, zocht Frederik, de zoon van de verslagen koning Feletheus, toevlucht bij Theodorik. In 489 stak Theodorik de Alpen over met zijn Ostrogoten en drong Italië binnen. Op 28 augustus vocht hij tegen Odoacer bij Isonzo en versloeg hem. Odoacer vluchtte vervolgens naar Verona, waar hij op 27 september aankwam. Theodorik achtervolgde hem en versloeg hem drie dagen later opnieuw. Terwijl Odoacer zelf naar Ravenna vluchtte, bleef het grootste deel van zijn leger onder bevel van de opperbevelhebber Tufa in Mediolanum. Theodorik trok door Italië om Tufa te confronteren, maar Tufa gaf zich over aan de Visigoten. Theodorik, die geen reden had om te twijfelen aan de loyaliteit van zijn nieuwe generaal, stuurde deze naar Ravenna aan het hoofd van een elite-detachement van soldaten. Echter, Tufa wisselde opnieuw van kamp, het detachement dat aan hem was toevertrouwd werd vernietigd en Theodorik leed zo zijn eerste grote nederlaag op Italiaanse bodem. Theodorik trok zich terug en zocht toevlucht in Ticinum. Odoacer verliet Ravenna om zijn rivaal te belegeren. Terwijl de twee Gotische leiders bezig waren, maakten de Bourgondiërs van de gelegenheid gebruik om Ligurië te plunderen en te verwoesten. Veel Romeinen werden gevangen genomen en konden pas drie jaar later hun vrijheid terugkrijgen toen Theodorik hun losgeld betaalde. .

De volgende zomer stuurde de Visigotische koning Alarik II versterkingen naar zijn landgenoot, waardoor Odoacer gedwongen werd het beleg op te geven. Theodorik kon zo Ticinum verlaten en op 11 augustus 490 ontmoetten de legers van de twee koningen elkaar bij de rivier de Adda. Odoacer werd opnieuw verslagen en moest terugkeren naar Ravenna, waar Theodorik hem kwam belegeren. Omringd door moerassen en estuaria en voorzien van voorraden door kleine boten uit het binnenland, was Ravenna praktisch onneembaar. Bovendien bleef Tufa buiten bereik in de strategische Adige-vallei bij Trente, waar hij versterkingen ontving, terwijl steeds meer deserties de rangen van Theodoriks leger uitdunnen.

In datzelfde jaar vielen de Vandalen Sicilië binnen. Terwijl Theodorik probeerde hen te verslaan, begon zijn bondgenoot Frederik, koning van de Rugiërs, de inwoners van Pavia te onderdrukken, die zijn troepen moesten beschermen. Theodorik greep in eind augustus 491 en dwong Frederik te vluchten en toevlucht te zoeken bij Tufa met zijn troepen. De twee leiders kregen echter ruzie en raakten slaags in een gevecht waarin beiden omkwamen. Voor Odoacer was het echter te laat. Een massale uitval uit Ravenna in de nacht van 9 op 10 juli 491 eindigde in een ramp en de dood van de magister militum Livilia, evenals de beste Herulische soldaten. Het jaar daarop hadden de Goten voldoende schepen verzameld in de haven van Rimini om een effectief blokkade van Ravenna op te zetten. Toch duurde de oorlog voort tot 25 februari 493, toen de bisschop van Ravenna, Johannes, erin slaagde een overeenkomst tussen de twee mannen te onderhandelen, op grond waarvan ze gezamenlijk de stad zouden bezetten en de macht zouden delen. .

Na een belegering van drie jaar, betrad Theodorik de stad en nodigde hij zijn voormalige vijand uit voor een banket in een paleis genaamd "Ad Laurentum" (In het laurierbos). Het was een val en Theodorik doodde Odoacer eigenhandig op 16 maart 493. Theodorik beval ook om alle soldaten van Odoacer die gevonden konden worden, evenals zijn familieleden, te doden. Odoacers vrouw, Sunigilda, werd gestenigd en zijn broer Hunulf werd door boogschutters gedood toen hij probeerde toevlucht te zoeken in een kerk. Theodorik verbande Odoacers zoon Thela naar Gallië, maar liet hem executeren toen hij probeerde naar Italië terug te keren. .

Theodorik, die in de ogen van Constantinopel nog steeds alleen magister utriusque militiæ en patricius was, toonde niet dezelfde terughoudendheid als Odoacer, die in de ogen van zijn Germaanse landgenoten koning was, maar patrice van Italië bleef in de ogen van Constantinopel. In 490, drie jaar voor de dood van Odoacer, stuurde Theodorik de senator Festus om namens hem de keizer Zeno te vragen de purperen mantel te mogen dragen. Anastasius, die inmiddels Zeno was opgevolgd, weigerde. Na de dood van Odoacer haastte Theodorik zich om zichzelf uit te roepen tot koning van de Ostrogoten, een positie die geen bevestiging van Constantinopel vereiste. In 497 werd Festus opnieuw naar Constantinopel gestuurd; deze keer gaf Anastasius hem de keizerlijke insignes die Odoacer had teruggestuurd. Zonder de titel van keizer aan te nemen, werd Theodorik praktisch erkend als koning van Italië.

Uit dit huwelijk een dochter:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Evochilde*462  †508  461 2 

Odoacre I des Herules
Odoacre I des Herules (Odoacre I d' Alémanie), geb. Panonie [Panama] in 433, Soldat de l'Empire romain d'Occident. Roi d'Italie, ovl. Ravenna [Italië] op 16 mrt 493.

Odoacre I des Herules (Odoacre I d' Alémanie).
Flavius Odoacer, ook bekend als Odoacer of Odovacer, werd geboren rond 433 en stierf op 16 maart 493. Hij was een soldaat van het West-Romeinse Rijk. Waarschijnlijk van Skirische afkomst, een volk dat bondgenoten van de Hunnen was, verliet hij Pannonië om zich bij het Romeinse leger aan te sluiten. Omdat hij van mening was dat hij minder goed werd behandeld dan de verslagen barbaarse volkeren, kwamen contingenten van barbaren in opstand tegen de patriciër Oreste en zijn zoon, Romulus Augustulus, die door zijn vader tot keizer was benoemd. Aan het hoofd van deze troepen versloeg Odoacer generaal Paulus, de broer van Oreste, en zette hij Romulus Augustulus af in 476. .

Nadat hij door zijn troepen als "koning" was uitgeroepen, regeerde hij Italië met instemming van de senaat van Rome, in naam van de keizer van het Oosten, aan wie hij vroeg om als patriciër te worden erkend. Hoewel hij hem deze titel gaf, drong de keizer er bij hem op aan om Julius Nepos, de legitieme keizer van het Westen, te erkennen. De moord op Nepos maakte een einde aan de ambiguïteit. Odoacer strafte de schuldigen en nam Dalmatië in bezit. Vanaf 488 moest hij vechten tegen de Ostrogoten, aangemoedigd door Constantinopel. Drie keer verslagen door koning Theodorik, vluchtte hij naar Ravenna. Na drie jaar belegering capituleerde hij, maar werd op 16 maart 493 door Theodorik vermoord tijdens een banket dat hun overeenkomst moest bezegelen. .

De bronnen geven tegenstrijdige informatie over de etnische afkomst van Odoacer en zijn vader, Edica of Edikon. Volgens Anonymus Valesianus en Johannes van Antiochië was Edikon een raadgever van Attila die als ambassadeur naar Constantinopel ging. Maar Jordanes maakt van hem samen met Hunulf, zijn broer, een van de Skirische leiders die de Ostrogoten versloegen tijdens de slag bij de rivier Bolia in de jaren 460. In zijn Romana vermeldt dezelfde Jordanes echter dat hij van Rugetische afkomst was ("Odoacer genere Rogus"). De Consularia Italica maakt hem koning van de Herulen, terwijl Theophanes en Marcellinus Comes hem tot de Goten rekenen. Hedendaagse auteurs zijn het ook niet eens en beschrijven Odoacer als een Ruge, een Skire, een Turciling, en zelfs, hoewel minder waarschijnlijk, een Herul of een Hun. Volgens de meest recente studies van specialist Herwig Wolfram, behoorde Edikon tot de Turcilingen en zou hij de oprichter zijn geweest van het kortstondige rijk van de Skiren na de val van het Hunnenrijk. De naam van zijn moeder is onbekend, maar we weten dat zij van Skirische afkomst was. Odoacer had een oudere broer genaamd Hunulf, die zich, net als Odoacer, bij het Romeinse leger aansloot maar in het Oostenrijk bleef, waar hij magister militum per Illyrium werd. Hij voegde zich in 479 bij zijn broer en werd daarna zijn rechterhand. Zijn familie was Arian en, zoals de meeste barbaren van die tijd, was hij waarschijnlijk analfabeet.

Oreste weigerde. De muiterij ontaardde toen in een opstand en Odoacer nam het bevel over de rebellen. Hij riep de hulp in van alle barbaren die zich bij zijn kamp wilden aansluiten en had al snel de leiding over een indrukwekkend leger. Oreste vluchtte naar Ravenna, waar hij al zijn trouw gebleven troepen in Italië concentreerde. Na een eerste nederlaag op de vlakte van Lodi vluchtte Oreste naar Pavia, dat Odoacer na een kort beleg innam. Na deze overwinning riepen zijn troepen hem op 23 augustus 476 uit tot "koning". Gevangengenomen werd Oreste op 28 augustus gedood, precies een jaar na zijn aankomst in Ravenna. Odoacer trok toen naar Ravenna, dat werd verdedigd door de broer van Oreste en de oom van de jonge Romulus Augustulus, graaf Paulus, die begin september hetzelfde lot als zijn broer onderging. Toen hij hoorde dat de stad was ingenomen, deed de jonge keizer afstand van zijn keizerlijke versierselen en probeerde hij zich te verstoppen. Hij werd voor Odoacer gebracht, die, ontroerd door zijn jeugd en schoonheid, niet alleen zijn leven spaarde, maar hem ook liet wonen op het landgoed in Campania, waar zijn familie al was, en hem een levenslange toelage van 6.000 solidi toekende. .

Na de afzetting van Romulus Augustulus veroverde Odoacer de rest van Italië, waar zijn troepen zich gedroegen als in een veroverd land, voordat ze een doodsbang Rome binnentrokken, dat hem haastig erkende als soeverein. Hoewel hij de titel van koning behield die zijn soldaten hem hadden gegeven, voegde hij er geen naam van een territorium of volk aan toe. De juridische situatie was complex. Vanuit het oogpunt van Constantinopel had Odoacer alleen maar een usurpator, Romulus Augustulus, afgezet, aangezien Julius Nepos de legitieme keizer was. Odoacer bleef deze erkennen als keizer, aangezien de munten die hij uitgaf de naam van Nepos droegen tot diens dood in 480. Als koning in de ogen van zijn troepen bleef hij voor de senaat en het volk van Rome een militaire dictator, net als Sulla, Julius Caesar en het triumviraat van Caesar Augustus voor hem. In datzelfde jaar bracht een revolutie keizer Zeno, die door zijn wapenbroeder Basiliscus was verdreven, weer op de troon van het Oost-Romeinse rijk. Twee delegaties gingen naar Constantinopel om hem te feliciteren. De eerste was die van Julius Nepos, de neef van de oude keizer Leon, die tot dezelfde partij als Zeno behoorde. Hij vroeg Zeno om geld, een leger en een vloot om het Westen te heroveren. De tweede delegatie was die van de senaat van Rome, die de keizerlijke versierselen naar Constantinopel had teruggestuurd; deze delegatie bracht een brief van de afgezette keizer Romulus, waarin hij meende dat het Westen geen aparte keizer meer nodig had om te regeren, en vroeg Zeno om Odoacer de titel van patricius toe te kennen, wat hem feitelijk tot regent van Italië zou hebben gemaakt. Zeno's antwoord was erg streng voor de senatoren, die hij verweet keizer Anthemius te hebben vermoord en Nepos te hebben verjaagd, legitieme keizers gestuurd door Constantinopel, en dubbelzinnig voor Odoacer, aan wie hij, hoewel hij hem de titel van patricius gaf, vroeg Nepos te erkennen als de legitieme keizer van het Westen.

De moord op Julius Nepos in mei 480 door Victor en Ovida, twee officieren van de voormalige keizer Glycérius, maakte een einde aan het dilemma. Odoacer maakte er een punt van om de moordenaars te vervolgen en te executeren, wat hem de gelegenheid gaf Dalmatië aan zijn eigen gebied toe te voegen. Vervolgens sloot hij een alliantieverdrag met de Visigoten, aan wie hij Gallia Narbonensis overdroeg, terwijl hij een overeenkomst bereikte met de oude Vandalenkoning Gaiseric om Sicilië aan hem over te dragen. In 487 versloeg hij de Rugiërs van Noricum, de Romeinse provincie die een theocratisch koninkrijk was geworden onder leiding van de monnik Severinus, en nam hun koning Feletheus gevangen. Frederik, de zoon van deze laatste, had de macht gegrepen en Odoacer stuurde zijn broer Hunulf tegen hem. Hij evacueerde de laatste onderdanen van Severinus en herlokaliseerde hen in Italië, terwijl de overgebleven Rugiërs naar de Ostrogoten vluchtten. .

Intern hield Odoacer zijn beloften door een derde van de Italiaanse grond in beslag te nemen ten gunste van zijn soldaten. Hoewel deze soldaten sinds hun jeugd militairen waren en nauwelijks iets van landbouw wisten, kwam dit "barbaarse derde" in een paar jaar tijd weer in Romeinse handen. Maar hoewel hij land schonk of belastingvrijstellingen verleende aan de Germanen die zich in Italië hadden gevestigd, liet hij de Romeinse instellingen intact en onderhield hij goede relaties met de senaat, waarvan de leden regelmatig op belangrijke posten werden benoemd. De senaat kreeg zelfs meer prestige, zowel omdat Odoacer hun steun wilde in zijn onderhandelingen met Constantinopel als om elke poging tot herstel van het West-Romeinse rijk te voorkomen. Voor het eerst sinds het midden van de derde eeuw verschenen er zelfs weer munten met de inscriptie "S(enatus) C(onsulto)". Hoewel hij zelf een Arian was, onderhield hij uitstekende relaties met de Trinitarische Kerk en had hij veel bewondering voor bisschop Epiphanius. Op zijn verzoek verleende hij belastingvrijstelling aan de inwoners van Ligurië en greep later in om hen te bevrijden van de misbruiken van de prefect van de pretorianen. Evenzo vermeldt de biografie van paus Felix III in het Liber Pontificalis dat het pontificaat van Felix III onder Odoacer's heerschappij plaatsvond zonder enige klachten over hem. .

Als keizer Zeno weinig interesse had in wat er in het Westen gebeurde, voorspelde de verovering van Dalmatië door Odoacer dat hij een gevaarlijke rivaal zou worden.

Bovendien werd Odoacer ervan verdacht correspondentie te onderhouden met Illus, die eerst de opstand van Basiliscus tegen Zeno had gesteund, zich later had bedacht voordat hij in conflict kwam met de douairière-keizerin Verina en vervolgens de opstand van Leontius had gesteund. Zeno besloot Odoacer omver te werpen en beloofde de Ostrogoten en hun koning Theodorik de Italiaanse landtong als ze erin zouden slagen Odoacer te verslaan. Voor zijn deel verhief Odoacer zijn zoon Thela het volgende jaar tot de waardigheid van Caesar, wat lijkt op een eerste stap voordat hij hem tot Augustus zou uitroepen. .

Nadat hij door Odoacers troepen was verslagen, zocht Frederik, de zoon van de verslagen koning Feletheus, toevlucht bij Theodorik. In 489 stak Theodorik de Alpen over met zijn Ostrogoten en drong Italië binnen. Op 28 augustus vocht hij tegen Odoacer bij Isonzo en versloeg hem. Odoacer vluchtte vervolgens naar Verona, waar hij op 27 september aankwam. Theodorik achtervolgde hem en versloeg hem drie dagen later opnieuw. Terwijl Odoacer zelf naar Ravenna vluchtte, bleef het grootste deel van zijn leger onder bevel van de opperbevelhebber Tufa in Mediolanum. Theodorik trok door Italië om Tufa te confronteren, maar Tufa gaf zich over aan de Visigoten. Theodorik, die geen reden had om te twijfelen aan de loyaliteit van zijn nieuwe generaal, stuurde deze naar Ravenna aan het hoofd van een elite-detachement van soldaten. Echter, Tufa wisselde opnieuw van kamp, het detachement dat aan hem was toevertrouwd werd vernietigd en Theodorik leed zo zijn eerste grote nederlaag op Italiaanse bodem. Theodorik trok zich terug en zocht toevlucht in Ticinum. Odoacer verliet Ravenna om zijn rivaal te belegeren. Terwijl de twee Gotische leiders bezig waren, maakten de Bourgondiërs van de gelegenheid gebruik om Ligurië te plunderen en te verwoesten. Veel Romeinen werden gevangen genomen en konden pas drie jaar later hun vrijheid terugkrijgen toen Theodorik hun losgeld betaalde. .

De volgende zomer stuurde de Visigotische koning Alarik II versterkingen naar zijn landgenoot, waardoor Odoacer gedwongen werd het beleg op te geven. Theodorik kon zo Ticinum verlaten en op 11 augustus 490 ontmoetten de legers van de twee koningen elkaar bij de rivier de Adda. Odoacer werd opnieuw verslagen en moest terugkeren naar Ravenna, waar Theodorik hem kwam belegeren. Omringd door moerassen en estuaria en voorzien van voorraden door kleine boten uit het binnenland, was Ravenna praktisch onneembaar. Bovendien bleef Tufa buiten bereik in de strategische Adige-vallei bij Trente, waar hij versterkingen ontving, terwijl steeds meer deserties de rangen van Theodoriks leger uitdunnen.

In datzelfde jaar vielen de Vandalen Sicilië binnen. Terwijl Theodorik probeerde hen te verslaan, begon zijn bondgenoot Frederik, koning van de Rugiërs, de inwoners van Pavia te onderdrukken, die zijn troepen moesten beschermen. Theodorik greep in eind augustus 491 en dwong Frederik te vluchten en toevlucht te zoeken bij Tufa met zijn troepen. De twee leiders kregen echter ruzie en raakten slaags in een gevecht waarin beiden omkwamen. Voor Odoacer was het echter te laat. Een massale uitval uit Ravenna in de nacht van 9 op 10 juli 491 eindigde in een ramp en de dood van de magister militum Livilia, evenals de beste Herulische soldaten. Het jaar daarop hadden de Goten voldoende schepen verzameld in de haven van Rimini om een effectief blokkade van Ravenna op te zetten. Toch duurde de oorlog voort tot 25 februari 493, toen de bisschop van Ravenna, Johannes, erin slaagde een overeenkomst tussen de twee mannen te onderhandelen, op grond waarvan ze gezamenlijk de stad zouden bezetten en de macht zouden delen. .

Na een belegering van drie jaar, betrad Theodorik de stad en nodigde hij zijn voormalige vijand uit voor een banket in een paleis genaamd "Ad Laurentum" (In het laurierbos). Het was een val en Theodorik doodde Odoacer eigenhandig op 16 maart 493. Theodorik beval ook om alle soldaten van Odoacer die gevonden konden worden, evenals zijn familieleden, te doden. Odoacers vrouw, Sunigilda, werd gestenigd en zijn broer Hunulf werd door boogschutters gedood toen hij probeerde toevlucht te zoeken in een kerk. Theodorik verbande Odoacers zoon Thela naar Gallië, maar liet hem executeren toen hij probeerde naar Italië terug te keren. .

Theodorik, die in de ogen van Constantinopel nog steeds alleen magister utriusque militiæ en patricius was, toonde niet dezelfde terughoudendheid als Odoacer, die in de ogen van zijn Germaanse landgenoten koning was, maar patrice van Italië bleef in de ogen van Constantinopel. In 490, drie jaar voor de dood van Odoacer, stuurde Theodorik de senator Festus om namens hem de keizer Zeno te vragen de purperen mantel te mogen dragen. Anastasius, die inmiddels Zeno was opgevolgd, weigerde. Na de dood van Odoacer haastte Theodorik zich om zichzelf uit te roepen tot koning van de Ostrogoten, een positie die geen bevestiging van Constantinopel vereiste. In 497 werd Festus opnieuw naar Constantinopel gestuurd; deze keer gaf Anastasius hem de keizerlijke insignes die Odoacer had teruggestuurd. Zonder de titel van keizer aan te nemen, werd Theodorik praktisch erkend als koning van Italië.

tr.
met

Evochilde de Wisigothie, dr. van Euric I de Wisigothie (Roi des Wisigoths 466) en Ragnachilde de Francie, geb. circa 446.

Uit dit huwelijk een dochter:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Evochilde*462  †508  461 2 

Mérovée I de Francie
Mérovée I de Francie, geb. in 390, Prince franc, ovl. in 445.

Mérovée I de Francie.
Vanaf de Merovingische tijd werd de gewoonte aangenomen om "Francia" te gebruiken om het gehele koninkrijk van de Franken aan te duiden. De term "Francia" verschijnt bij Sint Hieronymus (ca. 348-420), die het situeerde op de rechteroever van de Rijn, en op Romeinse munten die overwinningen tegen het Frankische volk vieren, waarvan de naam vrij zou betekenen. .

Het door Clovis gestichte koninkrijk van de Franken werd vaak verdeeld in onderkoninkrijken, die "delen van het koninkrijk" of "Teilreiche" werden genoemd, volgens de Frankische gewoonte van een eerlijke verdeling van het koninkrijk onder de zonen van de heerser. .

Periodes van monarchale eenheid waren eerder uitzonderlijk. Desondanks werd de eenheid van deze verschillende onderkoninkrijken, die de Francië vormden, permanent erkend, ondanks soms gewelddadige conflicten. Het gevoel van behoren tot een gemeenschappelijke en superieure entiteit, het koninkrijk van de Franken, dat het grootste deel van Gallië omvatte en verenigd was door de trouw aan dezelfde koninklijke dynastie, bleef sterk bij de Franken. Deze koninkrijken wisten daarnaast hun interne conflicten te staken om zich te verenigen tegen andere koninkrijken, zoals tijdens de aanvallen van de Frankische koningen tegen de Bourgonden. .

Daarnaast droegen, ondanks de verdelingen van het door Clovis I verenigde koninkrijk, al zijn nakomelingen die over delen van het koninkrijk der Franken regeerden de titel van koning der Franken, wat getuigt van hun bewustzijn van de eenheid en de bijzondere identiteit van Frankrijk. Deze eenheid van Frankrijk uitte zich ook door het ondeelbare karakter van Parijs, de zetel van het koninkrijk door de wil van Clovis I, en door de nabijheid van de verschillende hoofdsteden in het Parijse bekken.

tr.
met

Hatilde des Asturies, dr. van Asturius des Asturies en Hodesh , geb. in 395.

Uit dit huwelijk 2 kinderen, waaronder:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Ragnachilde*420     1 2 

Hatilde des Asturies
Hatilde des Asturies, geb. in 395.

tr.
met

Mérovée I de Francie, zn. van Sunno de Francie (Général franc) en Merowna de Thuringe, geb. in 390, Prince franc, ovl. in 445.

Mérovée I de Francie.
Vanaf de Merovingische tijd werd de gewoonte aangenomen om "Francia" te gebruiken om het gehele koninkrijk van de Franken aan te duiden. De term "Francia" verschijnt bij Sint Hieronymus (ca. 348-420), die het situeerde op de rechteroever van de Rijn, en op Romeinse munten die overwinningen tegen het Frankische volk vieren, waarvan de naam vrij zou betekenen. .

Het door Clovis gestichte koninkrijk van de Franken werd vaak verdeeld in onderkoninkrijken, die "delen van het koninkrijk" of "Teilreiche" werden genoemd, volgens de Frankische gewoonte van een eerlijke verdeling van het koninkrijk onder de zonen van de heerser. .

Periodes van monarchale eenheid waren eerder uitzonderlijk. Desondanks werd de eenheid van deze verschillende onderkoninkrijken, die de Francië vormden, permanent erkend, ondanks soms gewelddadige conflicten. Het gevoel van behoren tot een gemeenschappelijke en superieure entiteit, het koninkrijk van de Franken, dat het grootste deel van Gallië omvatte en verenigd was door de trouw aan dezelfde koninklijke dynastie, bleef sterk bij de Franken. Deze koninkrijken wisten daarnaast hun interne conflicten te staken om zich te verenigen tegen andere koninkrijken, zoals tijdens de aanvallen van de Frankische koningen tegen de Bourgonden. .

Daarnaast droegen, ondanks de verdelingen van het door Clovis I verenigde koninkrijk, al zijn nakomelingen die over delen van het koninkrijk der Franken regeerden de titel van koning der Franken, wat getuigt van hun bewustzijn van de eenheid en de bijzondere identiteit van Frankrijk. Deze eenheid van Frankrijk uitte zich ook door het ondeelbare karakter van Parijs, de zetel van het koninkrijk door de wil van Clovis I, en door de nabijheid van de verschillende hoofdsteden in het Parijse bekken.

Uit dit huwelijk 2 kinderen, waaronder:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Ragnachilde*420     1 2 

Asturius des Asturies
Asturius des Asturies, geb. circa 370.

tr.
met

Hodesh .

Uit dit huwelijk een dochter:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Hatilde*395     1 2 

Hodesh
Hodesh .

tr.
met

Asturius des Asturies, geb. circa 370.

Uit dit huwelijk een dochter:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Hatilde*395     1 2 

Theoderic I Le Grand de Wisigothie
Theoderic I Le Grand de Wisigothie, geb. Troyes [Frankrijk] circa 370, Koning, ovl. Campus Mauriacus [Frankrijk] in 451.

tr. (1)
met

Amalaberge d'Ostrogothie, dr. van Walaravans Waldorans d'Ostrogothie (Chef Goth) en Clodia Adelphia de Rome, geb. in 384, ovl. in 443, tr. (1) met haar neef Widelphe I de Saxe. Uit dit huwelijk 3 kinderen.

Uit dit huwelijk een zoon:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Euric I*420  †484  641 2 


Hij krijgt een zoon:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Theoderic  †466 Toulouse [Frankrijk]  1 2 

Dietlinde de Wisigothie
Dietlinde de Wisigothie, geb. in 348, ovl. in 411.

tr. in 367
met

Alaric I l'Arien de Wisigothie, zn. van Rocesthes de Wisigothie en Ascyla de Lombardie, geb. Perice-Dobroudj [Romania] in 345, ovl. Cosenza [Italië] op 26 aug 410, begr. aldaar op 30 aug 410.

Alaric I l'Arien de Wisigothie.
Conquistador de Rome, Roi des Wisigoths, Les Thervingues (Roumanie), Famille des Balthes, Roi des Wisigoths 387 conquérant de Rome 14/8/410.

Uit dit huwelijk 3 kinderen, waaronder:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Theoderic I*370 Troyes [Frankrijk] †451 Campus Mauriacus [Frankrijk] 812 2 

Fillimier de Wisigothie
Fillimier de Wisigothie, geb. circa 95, ovl. circa 142.


Hij krijgt een zoon:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Borbista*120  †170  501 1 

Gandric de Wisigothie
Gandric de Wisigothie, geb. circa 60, ovl. circa 125.


Hij krijgt een zoon:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Fillimier*95  †142  471 1 

Berig de Wisigothie
Berig de Wisigothie, geb. circa 30.


Hij krijgt een zoon:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Gandric*60  †125  651 1 

Luigigtohona Liubigotona Liuvigoto de de Wisigothie
Luigigtohona Liubigotona Liuvigoto de de Wisigothie, geb. Madridanos [Spanje] circa 633, Koningin.

Luigigtohona Liubigotona Liuvigoto de de Wisigothie.
De Balthen (betekent "dapper" in de Gotische taal) zijn samen met de Amalen de twee grote Gotische geslachten die beweren af te stammen van de god Gaut. .

De Balthen leverden verschillende koningen aan de Visigoten tot aan Amalaric, die in 531 stierf. Zijn dochter, Goswinthe, werd de echtgenote van de Visigotische koning Athanagild, die regeerde van 554 tot 567. Na de dood van Athanagild trouwde zij met koning Leovigild, die gezamenlijk met zijn broer regeerde vanaf 567 en daarna alleen van 572 tot aan zijn dood in 586. .

De Bourgondische prinses Clotilde, die koningin der Franken werd, is verbonden met zowel het geslacht van de Balthen als dat van de Amalen.

Edward Gibbon schrijft in hoofdstuk 30, voetnoot #4 van zijn boek "Geschiedenis van de achteruitgang en val van het Romeinse Rijk":.

"Deze illustere lijn bleef zich uitbreiden in Frankrijk, in de Gotische provincie Septimanië, of Languedoc, onder de onjuiste naam van Baux; en een tak van deze familie vestigde zich later in het koninkrijk Napels. De heren van Baux, nabij Arles en op ongeveer negenenzeventig plaatsen, bleven onafhankelijk van de graven van Provence.".

tr.
met

Erwige Ervigio Ervik de Wisigothie, zn. van Ardavasto, Ardanbast Grego de Wisigothie en Glasvinda, Balthes Rex de Wisigothie, geb. Toledo [Spanje] circa 636, ovl. circa 687.

Erwige Ervigio Ervik de Wisigothie.
Volgens de Chronique d'Albelda (9e eeuw) was hij de zoon van Ardabast, die tijdens het bewind van koning Chindaswinth vanuit Constantinopel naar Hispanië kwam en trouwde met de nicht van de koning. Volgens de Spaanse historicus Luis de Salazar y Castro was Ardabast de zoon van Athanagild, die op zijn beurt de zoon was van de Visigotische prins Hermenegild en de Frankische prinses Ingonde, en van een zekere Flavia Juliana, dochter van een broer van de Byzantijnse keizer Mauricius. Door zijn vader zou Erwig dus een directe afstammeling zijn van koning Leovigild (568-586). .

Erwig was een Visigotische graaf, verbonden met de familie van koning Chindaswinth, en getrouwd met Liubagotona, een dochter van koning Swinthila. In 680 verdrong hij de oude koning Wamba, die impopulair was geworden vanwege zijn militaire en religieuze hervormingen. Erwig werd op 31 oktober 680 in Toledo gekroond. Sommige historici zien in de snelle kroning van Erwig na het ontvangen van de laatste sacramenten het bewijs van een goed voorbereide paleisintrige.

Bij zijn aantreden beval hij de Joden in het koninkrijk hun geloof af te zweren op straffe van confiscatie van hun goederen en uitzetting uit Spanje. In 681 vond het 12e concilie van Toledo plaats, dat zijn macht legitimeerde. Hij voltooide in 681 de Lex Visigothorum (of Liber Iudiciorum) van koning Recceswinth. Nadat hij ernstig ziek was geworden, verklaarde Erwig op 14 november 687 zijn schoonzoon Egica, de echtgenoot van zijn dochter Cixillo, tot zijn erfgenaam en trad de volgende dag als boeteling terug in een klooster, na zijn hof te hebben bevolen terug te keren naar Toledo met Egica die gekroond moest worden. .

Erwig was mogelijk de vader van hertog Pedro van Cantabrië, maar sommige historici en genealogen betwisten deze theorie vandaag de dag. Na ernstig ziek te zijn geworden, verklaarde Erwig op 14 november 687 zijn schoonzoon Egica, de echtgenoot van zijn dochter Cixillo, tot zijn erfgenaam en trad de volgende dag als boeteling terug in een klooster, na zijn hof te hebben bevolen terug te keren naar Toledo met Egica die gekroond moest worden.

Uit dit huwelijk 4 kinderen, waaronder:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Cixillona*650     1 3 
2 Théodora*650     1 3 
3 Pierre*666 Laredo [Spanje] †730  641 1 

Geoffroy III de Joigny
Geoffroy III de Joigny, geb. Joigny [Frankrijk] in 1123.

Geoffroy III de Joigny.
De Commanderie van de Tempeliers in Saint-Bris-le-Vineux werd in 1180 gesticht dankzij een schenking van Geoffroy d'Arcy, heer van Saint-Bris, die zich voorbereidde op een reis naar Jeruzalem. Geoffroy was de broer van Girart, abt van Vézelay.

In 1186 schonk Geoffroy, heer van Saint-Vérain, aan de monniken van Pontigny de tienden die hij bezat op de wijngaarden van het klooster in Saint-Bris, evenals het recht om alle benodigde steen uit zijn steengroeven te halen. .

Château de Saint-Maurice-Thizouaille: De graven van Joigny bouwden vanaf 1110 een versterkte burcht om de doorgangen naar de Auxerrois-regio te controleren. Dit gebied, dat oorspronkelijk onder het graafschap Champagne viel, werd na diverse conflicten tegen het einde van de 12e eeuw onderdeel van de invloedssfeer van de Auxerrois. .

Tijdens de Honderdjarige Oorlog was het kasteel in 1378 eigendom van Jeanne d’Artois en later van Bureau de La Rivière, die het liet herbouwen. Vervolgens kwam het in handen van de familie La Trémoille, en werd het achtereenvolgens ingenomen door Perrinet Gressard en Jean de Poilly, bijgenaamd Fortépices. Jean werd begraven in de kerk van Saint-Maurice-Thizouaille in 1439.

In 1446 werd de heerlijkheid verkocht aan de familie Blosset uit Normandië en ging later over naar de families Montagny en Bernage. Na te zijn verkocht als nationaal eigendom, werd het kasteel volledig gesloopt en binnen de onaangetaste versterkte muren herbouwd.

tr. circa 1145
met

Reine de Toucy, dr. van Ithier III de Toucy en Élisabeth de Joigny, geb. Toucy [Frankrijk] circa 1125, Dame de Saint-Bris.

 


Reine de Toucy.
Toucy, ook bekend als Touci, was een van de drie grote heerlijkheden van Puisaye, vallend onder het bisdom van Auxerre. Sinds het einde van de 10e eeuw behoorde het toe aan een feodale familie, gestart met heer Ithier de Narbonne.

De nakomelingen van Ithier speelden een belangrijke rol in de feodale geschiedenis, maar de familie stierf uit in de 13e eeuw binnen het huis van Bar. .

Toucy werd herhaaldelijk belegerd en geplunderd, vooral op 24 augustus 1423, toen de Anglo-Bourgondiërs de stad verwoestten, kastelen en kerken in brand staken. .

In latere eeuwen behoorde Toucy toe aan families zoals de Salazar (waaronder Jean de Salazar, een beroemde huursoldaat tijdens de Honderdjarige Oorlog), Jacques Coeur, en Antoine de Chabannes (een vertrouweling van koning Karel VII, die hem de titel van grootmeester van Frankrijk verleende).

De heerlijkheid werd later eigendom van de families Anjou-Mézières, Prie, Lauw, en uiteindelijk de Micaut de Courbaton aan de vooravond van de revolutie. Toucy is ook de geboorteplaats van Pierre Larousse, bekend van de gelijknamige woordenboeken. .

De kerk van Saint-Pierre werd een parochiekerk ergens tussen 578 en 691. Tijdens de inname van Toucy door graaf Thibaud de Champagne werd ze verwoest door brand, maar later herbouwd door bisschop Humbaud. .

Architectonisch lijkt het meer op een klein fort dan op een kerk, omdat het in de 16e eeuw werd gebouwd op de fundamenten van de 11e-eeuwse stadsmuur. .

Tijdens de Honderdjarige Oorlog: In 1423, tijdens de Honderdjarige Oorlog, werd de stad volledig verwoest door de Anglo-Bourgondiërs omdat zij de kant van de Franse koning hadden gekozen. Jeanne d'Arc passeerde Toucy in februari 1429, op haar weg van Auxerre naar Gien tijdens haar tocht naar Orléans.

Uit dit huwelijk 2 kinderen, waaronder:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Hélissent*1145 Chaumont la Ville [Frankrijk] †1216 La Barre [Frankrijk] 711 2 

Reine de Toucy
 
Reine de Toucy, geb. Toucy [Frankrijk] circa 1125, Dame de Saint-Bris.


Reine de Toucy.
Toucy, ook bekend als Touci, was een van de drie grote heerlijkheden van Puisaye, vallend onder het bisdom van Auxerre. Sinds het einde van de 10e eeuw behoorde het toe aan een feodale familie, gestart met heer Ithier de Narbonne.

De nakomelingen van Ithier speelden een belangrijke rol in de feodale geschiedenis, maar de familie stierf uit in de 13e eeuw binnen het huis van Bar. .

Toucy werd herhaaldelijk belegerd en geplunderd, vooral op 24 augustus 1423, toen de Anglo-Bourgondiërs de stad verwoestten, kastelen en kerken in brand staken. .

In latere eeuwen behoorde Toucy toe aan families zoals de Salazar (waaronder Jean de Salazar, een beroemde huursoldaat tijdens de Honderdjarige Oorlog), Jacques Coeur, en Antoine de Chabannes (een vertrouweling van koning Karel VII, die hem de titel van grootmeester van Frankrijk verleende).

De heerlijkheid werd later eigendom van de families Anjou-Mézières, Prie, Lauw, en uiteindelijk de Micaut de Courbaton aan de vooravond van de revolutie. Toucy is ook de geboorteplaats van Pierre Larousse, bekend van de gelijknamige woordenboeken. .

De kerk van Saint-Pierre werd een parochiekerk ergens tussen 578 en 691. Tijdens de inname van Toucy door graaf Thibaud de Champagne werd ze verwoest door brand, maar later herbouwd door bisschop Humbaud. .

Architectonisch lijkt het meer op een klein fort dan op een kerk, omdat het in de 16e eeuw werd gebouwd op de fundamenten van de 11e-eeuwse stadsmuur. .

Tijdens de Honderdjarige Oorlog: In 1423, tijdens de Honderdjarige Oorlog, werd de stad volledig verwoest door de Anglo-Bourgondiërs omdat zij de kant van de Franse koning hadden gekozen. Jeanne d'Arc passeerde Toucy in februari 1429, op haar weg van Auxerre naar Gien tijdens haar tocht naar Orléans.

tr. circa 1145
met

Geoffroy III de Joigny, zn. van Renard III Totum de Joigny (Comte de Joigny (1137), Seigneur de Château-Renard) en Comtesse de Montmirail (Comtesse de Châteaurenard dame douairière de Châteaurenard), geb. Joigny [Frankrijk] in 1123.

Geoffroy III de Joigny.
De Commanderie van de Tempeliers in Saint-Bris-le-Vineux werd in 1180 gesticht dankzij een schenking van Geoffroy d'Arcy, heer van Saint-Bris, die zich voorbereidde op een reis naar Jeruzalem. Geoffroy was de broer van Girart, abt van Vézelay.

In 1186 schonk Geoffroy, heer van Saint-Vérain, aan de monniken van Pontigny de tienden die hij bezat op de wijngaarden van het klooster in Saint-Bris, evenals het recht om alle benodigde steen uit zijn steengroeven te halen. .

Château de Saint-Maurice-Thizouaille: De graven van Joigny bouwden vanaf 1110 een versterkte burcht om de doorgangen naar de Auxerrois-regio te controleren. Dit gebied, dat oorspronkelijk onder het graafschap Champagne viel, werd na diverse conflicten tegen het einde van de 12e eeuw onderdeel van de invloedssfeer van de Auxerrois. .

Tijdens de Honderdjarige Oorlog was het kasteel in 1378 eigendom van Jeanne d’Artois en later van Bureau de La Rivière, die het liet herbouwen. Vervolgens kwam het in handen van de familie La Trémoille, en werd het achtereenvolgens ingenomen door Perrinet Gressard en Jean de Poilly, bijgenaamd Fortépices. Jean werd begraven in de kerk van Saint-Maurice-Thizouaille in 1439.

In 1446 werd de heerlijkheid verkocht aan de familie Blosset uit Normandië en ging later over naar de families Montagny en Bernage. Na te zijn verkocht als nationaal eigendom, werd het kasteel volledig gesloopt en binnen de onaangetaste versterkte muren herbouwd.

Uit dit huwelijk 2 kinderen, waaronder:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Hélissent*1145 Chaumont la Ville [Frankrijk] †1216 La Barre [Frankrijk] 711 2 

Ithier III de Toucy
Ithier III de Toucy, geb. Toucy [Frankrijk] in 1035, Seigneur de Toucy et de Puisaye - Croisé, ovl. Palestina in 1091.

Ithier III de Toucy.
Itier I van Narbonne ontving rond 1015 van Hugues de Chalon, bisschop van Auxerre, de grote heerlijkheid van Toucy, waar hij als belangrijkste luitenant diende en mogelijk een familielid van was. Itier van Toucy was de grondlegger van de machtige familie Toucy, die meer dan twee eeuwen over het kasteel van Saint-Fargeau heerste en roem vergaarde tijdens de kruistochten.

Twee van Itier's zonen, baron Itier II in 1097 en Hugues, stierven in Palestina. .

De derde zoon, Nargeot, vestigde zich in Puisaye en plunderde de omliggende regio's. Hij vertrok ook naar Palestina en stierf daar. .

Zijn zoon, Itier III, nam deel aan de Tweede Kruistocht die werd gepredikt door Bernardus van Clairvaux in Vézelay in 1146. Hij keerde veilig terug naar Puisaye, waarna zijn zoon Nargeot het domein van Saint-Fargeau uitbreidde en versterkte.

. Itier IV, zoon van Nargeot, vocht in de Slag bij Bouvines en stierf in 1218 in Damietta tijdens een nieuwe kruistocht. Jean, zoon van Itier IV, kwam om in 1247 tijdens de Zevende Kruistocht.

De enige dochter van Jean, barones Jeanne de Toucy, dame van Perreuse, erfde Saint-Fargeau en trouwde in 1255 met Thibaud, graaf van Bar, waardoor een nieuwe adellijke linie van heren van dit domein werd opgericht, die voortduurde tot 1450. Historische verwantschap en herkomst: De genealogie van de familie Toucy wijst op een mogelijk verband met de familie Chastillon, zoals blijkt uit de wapens (vier rode merletten). Het is waarschijnlijk dat Hugues, een latere eigenaar van Toucy in 1102, stamde uit deze familie. De eerste familie van Toucy was verdeeld in verschillende takken, die allen trouw toonden aan de christelijke kruistochten, zoals blijkt uit een charter van de abdij van Saint-Germain d'Auxerre rond 1060.

 

tr. in 1056
met

Béatrice de Sens, dr. van Fromont IV de Sens (Comte de Sens, Comte de Joigny) en Adèle de Salins, geb. Sens [Frankrijk] in 1040, ovl. Toucy [Frankrijk] in 1088.

Uit dit huwelijk 3 kinderen, waaronder:


 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Narjot I*1060  †1110  501 6 

Béatrice de Sens
Béatrice de Sens, geb. Sens [Frankrijk] in 1040, ovl. Toucy [Frankrijk] in 1088.

tr. in 1056
met

Ithier III de Toucy, zn. van Ithier II de Toucy (Seigneur de Toucy), geb. Toucy [Frankrijk] in 1035, Seigneur de Toucy et de Puisaye - Croisé, ovl. Palestina in 1091.

Ithier III de Toucy.
Itier I van Narbonne ontving rond 1015 van Hugues de Chalon, bisschop van Auxerre, de grote heerlijkheid van Toucy, waar hij als belangrijkste luitenant diende en mogelijk een familielid van was. Itier van Toucy was de grondlegger van de machtige familie Toucy, die meer dan twee eeuwen over het kasteel van Saint-Fargeau heerste en roem vergaarde tijdens de kruistochten.

Twee van Itier's zonen, baron Itier II in 1097 en Hugues, stierven in Palestina. .

De derde zoon, Nargeot, vestigde zich in Puisaye en plunderde de omliggende regio's. Hij vertrok ook naar Palestina en stierf daar. .

Zijn zoon, Itier III, nam deel aan de Tweede Kruistocht die werd gepredikt door Bernardus van Clairvaux in Vézelay in 1146. Hij keerde veilig terug naar Puisaye, waarna zijn zoon Nargeot het domein van Saint-Fargeau uitbreidde en versterkte.

. Itier IV, zoon van Nargeot, vocht in de Slag bij Bouvines en stierf in 1218 in Damietta tijdens een nieuwe kruistocht. Jean, zoon van Itier IV, kwam om in 1247 tijdens de Zevende Kruistocht.

De enige dochter van Jean, barones Jeanne de Toucy, dame van Perreuse, erfde Saint-Fargeau en trouwde in 1255 met Thibaud, graaf van Bar, waardoor een nieuwe adellijke linie van heren van dit domein werd opgericht, die voortduurde tot 1450. Historische verwantschap en herkomst: De genealogie van de familie Toucy wijst op een mogelijk verband met de familie Chastillon, zoals blijkt uit de wapens (vier rode merletten). Het is waarschijnlijk dat Hugues, een latere eigenaar van Toucy in 1102, stamde uit deze familie. De eerste familie van Toucy was verdeeld in verschillende takken, die allen trouw toonden aan de christelijke kruistochten, zoals blijkt uit een charter van de abdij van Saint-Germain d'Auxerre rond 1060.

Uit dit huwelijk 3 kinderen, waaronder:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Narjot I*1060  †1110  501 6 

Swinthila Balto de Wisigothie
Swinthila Balto de Wisigothie, geb. circa 583, Roi des Wisigoths d'Espagne, Roi de Leon (601-620), ovl. Toledo [Spanje] in 633.

tr.
met

Theodora Balto de Wisigothie (Theodora Balto des Amales), dr. van Sigebuto de Wisigothie (Roi des Wisigoths) en Chlodesinde de Wisigothie, geb. Toledo [Spanje] circa 587.

Uit dit huwelijk 5 kinderen, waaronder:


 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Luigigtohona*633 Madridanos [Spanje]    1 4 
2 Reasvinde*615     1 2 
3 Chindaswind*598 Arenas de Iguña [Spanje] †653 San Román de Hornija [Spanje] 551 1 
4 Froila*620 Cosgaya [Spanje] †665  451 1 

Theodora Balto de Wisigothie
Theodora Balto de Wisigothie (Theodora Balto des Amales), geb. Toledo [Spanje] circa 587.

tr.
met

Swinthila Balto de Wisigothie, zn. van Reccared de Wisigothie (Roi de Leon (586-601)) en Chlodoswintha d'Austrasie, geb. circa 583, Roi des Wisigoths d'Espagne, Roi de Leon (601-620), ovl. Toledo [Spanje] in 633.

Uit dit huwelijk 5 kinderen, waaronder:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Luigigtohona*633 Madridanos [Spanje]    1 4 
2 Reasvinde*615     1 2 
3 Chindaswind*598 Arenas de Iguña [Spanje] †653 San Román de Hornija [Spanje] 551 1 
4 Froila*620 Cosgaya [Spanje] †665  451 1 

Reccared de Wisigothie
Reccared de Wisigothie, geb. voor 542, Roi de Leon (586-601), ovl. in 601.

tr. (1)
met

Chlodoswintha d'Austrasie, dr. van Sigebert I van de Franken en Brunhilde de Wisigothie (Reine d'Austrasie), geb. voor 563, tr. (2) met Autharis Flavius de Lombardie. Uit dit huwelijk een kind.

Uit dit huwelijk 2 zonen:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Swinthila*583  †633 Toledo [Spanje] 501 5 
2 Receswinthe*585  †642  571 1 

tr. (2)
met

Floressinda d'Ostrogothie, dr. van Athalaric d'Ostrogothie (Roi des Ostrogoth d'Italie) en Clothilde de Wisigothie, geb. in 546.

Uit dit huwelijk een zoon:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Sigebuto*565  †620  551 2 

Chlodoswintha d'Austrasie
Chlodoswintha d'Austrasie, geb. voor 563.

 
 

tr. (1)
met

Reccared de Wisigothie, zn. van Leovigildo Rex de Wisigothie (Roi d'Espagne et de Wisigothie) en Teodosia de Cartagena, geb. voor 542, Roi de Leon (586-601), ovl. in 601, tr. (2) met zijn achternicht Floressinda d'Ostrogothie. Uit dit huwelijk een zoon.

Uit dit huwelijk 2 zonen:

 naamgeb.plaatsovl.plaatsoudrelatiekinderen
1 Swinthila*583  †633 Toledo [Spanje] 501 5 
2 Receswinthe*585  †642  571 1 

tr. (2)
met

Autharis Flavius de Lombardie, geb. Côme [Italië] in 553, Roi des Lombards, ovl. in 605.

Uit dit huwelijk een kind.