tr. voor dec 996
met

Adela gravin van Hamaland (Hamalant, van), dr. van Wichman IV graaf van Hamaland (graaf van Hamaland) en Liutgard van Vlaanderen, geb. circa 955 (circa 950), ovl. in 1017 (circa 1025), begr. Keulen [Duitsland] in 1017, tr. (1) met Immed IV (Immed) Graf in Westsachsen. Uit dit huwelijk 9 kinderen.

Immed IV Graf in Westsachsen.
von Sachsen. DGB 169, S.278. Graf in Westsachsen, Nachkomme des Bruders des Grafen Dietrich, des Vaters der Königin Mahtilde? NKdG, S.93. Immed II, Graf in Sachsen Immed wordt genoemd als graaf in het diocees Utrecht, maar of hij hier via Adela graaf is of op zijn eigen kracht blijft vooralsnog ongewis. In ieder geval is hierboven gebleken dat hij zelf ook rechten heeft. In ieder geval heersen Immed en Adela over een uitgestrekt gebied.
Immed en Adela trouwen rond 970 en brengen enkele gelukkige jaren door op de sterke burcht Duno op de Veluwe. Het jonge paar krijgt vijf kinderen, twee zoons, Diederik (I) en Meinwerk, en drie dochters Glismut, Azela en Emma. De namen komen niet helemaal uit de lucht vallen, vooral Glismut, Diederik en Meinwerk vallen nu op. Immed overlijdt in 983, zodat Adela als weduwe achterblijft.

Adela gravin van Hamaland.
Zij was een roemruchte vrouw. Bezat de Duno bij Rhenen en werd abdis van het nonnenkloster bij Elten, dat haar vader had gesticht. Toen haar vader tweederde van zijn erfenis aan dat klooster naliet, ging zij daar niet mee akkoord. Een jarenlang familievete was het gevolg, waarbij burchten werden platgebrand, vazallen overliepen en het klooster twee keer met geweld werd bezet door Adela's tweede man Balderik. Zij werd de 'Lady Macbeth van de Lage Landen' genoemd. Uiteindelijk trokken zij aan het kortste eind en verloren al hun bezittingen, waarvan het merendeel aan de bosschop van Utrecht. Die Vita des Meinwerk berichtet negativ über sie, begraben vor der Tür der Kathedrale zu Köln, woonde vroeger op de Houberg bij Elten, destijds Uplade geheten.

• Vader:
  Sieghard VII (Sizo) von Pongau uund vonTengling, zn. van Engelbert III Graf im Chiemgau en Adela von Bayern, ovl. op 5 jul 1044, tr. met

• Moeder:
  Philihild an der oberen Isar, ovl. circa 1075.

tr.
met

Ernst van de Oostmark, zn. van Adalbert I van de Oostmark en Glismund in Westsachsen, geb. circa 1020, markgraaf, ovl. Homburg in 1075, relatie (1) met Adelheid von der Niederlausitz von Wettin. Uit deze relatie een zoon.

Ernst van de Oostmark.
Ernst de Dappere, Markgraaf van Oostenrijk (1055 - 1075).
Ernst de Strijdbare, een zoon van markgraaf Adelbert van Oostenrijk volgde zijn vader op als markgraaf. Zijn broer Leopold was al in 1043 gesneuveld in de strijd tegen Hongarije. Ook zijn regering werd gekenmerkt door de strijd tegen Hongarije.

tr.
met

Mérovée (Merovech) der Salische Franken, zn. van Chlodion VI de Langharige van Tournai (koning der Franken 430 - 448) en Basina prinses van Thuringen, geb. in 411, Koning der Franken van ca. 448 - 457, ovl. tussen 456 en 457 na 481, tr. (1) met Arnegonde van Basinden. Uit dit huwelijk een zoon.

Mérovée (Merovech) der Salische Franken.
De eerste voorvader van Clovis I van wie we enige zekerheid hebben.  Zou zoon zijn van een Chlodion.  Zijn geschiedenis werd gedeeltelijk verward met die van Oostfrankische koningen, zeker waar het de relatie met Rome (Aetius) en de hunnen (Attila) betrof.  Zijn datum van overlijden is eigenlijk het enige dat we zeker weten.
De Germaanse mystiek wenste een legendarische afkomst te realiseren en zo ontstond het verhaal dat de echtgenote van Chlodion bevrucht werd door een zeemonster uit welke verbinding Mérovée werd geboren.
Zij volgden de heidense cultus van 'Diana van de Ardennen - van de negen vuren'.
De afkomst van de Merovingische koningen is door mythen omgeven. Merovech (Meroveus) zou omstreeks 415 geboren zijn als zoon van Chlodion, bijgenaamd 'de langharige'. Het is daarom dat de Merovingers uit dit geslacht ook wel worden aangeduid met 'de langharige koningen'. Deze koningen werden verondersteld hun macht te ontlenen aan hun lange rode haar. Het knippen van hun haar stond gelijk aan een verlies van macht. Van Chlodion (en diens vader Pharamond), wordt aangenomen dat ze uit legenden zijn voortgekomen en niet werkelijk bestaan hebben. Ook van Merovech is niet met 100% zekerheid vast te stellen dat hij werkelijk geleefd heeft.
De figuur van Merovech heeft in de loop der tijden mythische vormen aangenomen. Zo wordt van hem verteld dat hij geboren is uit twee vaders. Toen zijn moeder zwanger van hem was, ging ze zwemmen in de oceaan. Eenmaal in het water, werd ze verleid dan wel verkracht (al naargelang de versie van het verhaal) door een onbekend zeemonster, "bestea Neptuni Quinotauri similis". Dat wil zeggen een beest van Neptunus gelijkend op een Quinotaurus. Door dit creatuur, half zeemonster en half stier, werd de zwangere koningin een tweede maal bevrucht. Toen Merovech geboren werd, stroomden er twee soorten bloed door zijn anderen: dat van de Frankische koningen en dat van een zeemonster. De uitdrukking 'blauw bloed in de aderen hebben' is hiervan afgeleid (zeedieren als bijvoorbeeld kreeft en inktvis hebben blauw bloed). Er wordt ook wel beweerd dat Merovech een rechtstreekse afstammeling is van Jezus Christus wiens bloedlijn (via Maria Magdalena) door de tempelridders naar Europa gebracht zou zijn. De heilige bloedlijn van Jezus is in deze theorie "de graal".
Merovech trouwt in 435 met Verica, afkomstig uit Westfalen (Duitsland). Men zou op basis hiervan wellicht aannemen dat de Frankische koningen monogaam waren. Niets is echter minder waar! Sommigen hielden er, naar Oosters voorbeeld, zelfs een complete harem op na. Ook na hun bekering tot het Christendom houden zij vast aan hun concubines. Zelfs als de aristocratie, onder druk van de kerk, de (openlijke) polygamie reeds lang heeft opgegeven.
In 448 wordt Merovech uitgeroepen tot koning, hij wordt hiermee de eerste koning uit het geslacht van de Merovingers. Merovech is vooral bekend geworden door zijn strijd tegen de Hunnen. Hij helpt in 451 de Romeinse legeraanvoerder Aetius en Theodorik, koning van de Gothen, om de opmars van Attila de Hun te stoppen. De Hunnen richten grote schade aan. Als ze Parijs naderen wil de bevolking vluchten. De heilige Geneviève houdt de uittocht een halt toe door de Parijzenaars te verzekeren dat hun stad gespaard zal blijven. Merovech valt de Hunnen aan, ergens tussen Châlons sur Marne en Méry sur Seine (nabij Troyes). Na een verschrikkelijke veldslag worden de Hunnen teruggedreven. Deze gedenkwaardige slag op Catalunische velden (451) was evenwel niet beslissend want Atilla kon zich terugtrekken aan de overzijde van de Rijn.

tr. in 411
met

Chlodion VI de Langharige (Clodius VI) van Tournai (der Salische Franken), zn. van Théodemir des Francs Ripuaires (koning der Franken) en Blesinde de Cologne des Francs (Princesse Suève), geb. in 387, koning der Franken 430 - 448, ovl. in 449, begr. Cambrai [Frankrijk], tr. (2) met zijn nicht Hillegonde (Hildegarde) de Cologne (Hildegarde van Keulen). Uit dit huwelijk geen kinderen.

Chlodion VI de Langharige van Tournai.
Le chevelu, de harige.

Uit dit huwelijk een zoon: