• Vader:
  Caius Asinius Nichomachus Julianus, zn. van Caius Asinius Quadratus Protimus, geb. in 179, ovl. circa 215.

tr. (1)
met

Quintus Anicius Faustus Paulin de Rome, zn. van Quintus Anicius Faustus de Rome (Légat de Mésie Inférieure Consul Romain) en Sergia Paulla, geb. in 199, Légat de Mésie Inférieure Consul Romain, ovl. te Rome (I) [Italië] in 280, tr. met

Quintus Anicius Faustus Paulin de Rome.
Romeins staatsman en militair, die actief was eind 2e eeuw - begin 3e eeuw. Hij was een telg van de Gens Anicia, een belangrijke Romeinse familie.
Onder keizer Septimius Severus was hij Legatus Augusti pro praetore van de provincia Numidia (197-201), daar werkte hij mee aan de opbouw van de Limes Tripolitanus. Voor zijn bewezen diensten kreeg in 198 de titel van Consul suffectus. In 202 werd hij overplaatst naar Moesië en in 205 viel hij in ongenade. Pas onder keizer Macrinus (217-218) werd hij in ere hersteld en kreeg hij de functie van Proconsul van de provincia Asia.
Een van zijn kinderen is gekend, Anicius Faustus Paulinus.

Uit dit huwelijk een zoon:

tr. (2)
met

Marcomir des Francs Ripuaires (Marcomir V des Francs Sicambres), zn. van Childéric I de de Toxandrie (Roi des Francs Sicambres de Toxandrie (Belgique)) en Céasonia Julianus de Rome, geb. te Tongeren [België] circa 220, koning der Franken, ovl. circa 281, tr. (1) met Ilnegonde dite de Lombardie d'Alémanie. Uit dit huwelijk 4 kinderen. (Ilnegonde dite de Lombardie tr. (1) met Marcomir des Francs Ripuaires (Marcomir V des Francs Sicambres). Uit dit huwelijk 4 kinderen, tr. (2) met Valerius II de Menapie, zn. van Valardius de Menapie en Caesonia Julianas. Uit dit huwelijk een zoon), tr. (2) met

Marcomir des Francs Ripuaires (Marcomir V des Francs Sicambres).
Marcomir V, ook bekend als Battaire, Bartheus, Des Sicambres, Bartherus, Dagobert, en De Cologne uit Toxandrië In de vroege Middeleeuwen werd Toxandrië een pagus en later een graafschap. Dit gebied kwam grotendeels overeen met de regio Kempen; het werd in het noorden begrensd door de Maas, in het westen door de Schelde, in het zuiden door de Dijle, en in het oosten lijkt het niet verder te zijn uitgebreid dan de moerassen van de Peel, die het scheidden van de Maasvallei. .
Het westelijke deel van dit territorium maakte in de Romeinse tijd deel uit van de civitas van de Nerviërs, terwijl de rest van de Antwerpse en Limburgse Kempen behoorde tot de Eburonen. De kerkelijke organisatie liet altijd het decanaat van Antwerpen bij het bisdom Kamerijk, terwijl de andere decanaten die Toxandrië deelden, behoorden tot Luik. Het decanaat van Antwerpen strekte zich naar het oosten uit tot Turnhout en Geel, naar het zuiden tot aan de Dijle, en in het noorden werd het begrensd door een lijn boven Wortel, Hoogstraten, Brecht, 's-Gravenwezel, Wilmarsdonk, Stabroek en Zandvliet. De Frankische bezetting, die intensiever was in het noorden van België, hield geen rekening met deze situatie en verenigde de hele zandige regio onder één regering. .
Een spoor van de oorspronkelijke onderverdeling blijft bestaan in het feit dat het decanaat van Antwerpen een kleine aparte pagus bleef vormen: de pagus Renensium (of pagus Riensis, Rien). Dit gebied werd echter in de 9e eeuw opgenomen in het graafschap Toxandrië. Vermoedelijk was Evrard van Friuli graaf van Toxandrië in de eerste helft van de 9e eeuw; maar vanaf die datum tot ongeveer het einde van de 10e eeuw zijn er geen opvolgers bekend.
Aan het einde van de 10e eeuw was Ansfrid, de toekomstige bisschop van Utrecht, graaf van Toxandrië. Toen hij besloot de zetel van Utrecht te aanvaarden, gaf hij al snel zijn wereldlijke bezittingen op. Vanaf 995 werd zijn graafschap Huy overgedragen aan de kerk van Luik. Rond dezelfde tijd (tussen 995 en 1008) schonk hij zijn allodiale bezittingen in de pagus Renensium (in Westerlo, Olen, Bouwel, Westmeerbeek, Hombeek, Deurne) aan de kerk van Utrecht. Ook het Teisterbant, dat hem toebehoorde, ging toen over naar zijn neef Unroch, niet zonder dat een aanzienlijk deel aan de kerk van Utrecht werd geschonken. .
Het graafschap Toxandrië verschijnt vanaf dat moment niet meer onder die naam; vanaf het begin van de 11e eeuw had Hendrik II ten koste van dit gebied de markgraafschap Antwerpen gecreëerd en aan Gothelon, een van de jongste zonen van Godfried van Verdun, toevertrouwd. Dit markgraafschap omvatte in de daaropvolgende eeuwen niet de Limburgse Kempen en reikte niet verder dan Herentals, Geel en Turnhout. Het is dus zeer waarschijnlijk dat de erfenis van Ansfrid hier, zoals elders, werd verdeeld onder zijn collaterale erfgenamen. .
Marcomir (of Marcomer) Marcomir (of Marcomer) was een Frankische koning van de Ampsivariërs en de Chatti aan het einde van de 4e eeuw. Samen met zijn broer Sunnon voerde hij talrijke invallen uit in de Romeinse provincie Germania, met name in Keulen in de jaren 380-390. In 388 wisselde hij gijzelaars uit als onderpand voor vrede met de Romeinse generaal Arbogast. In 392 verdedigde hij zijn territorium tegen dezelfde generaal Arbogast. In 400 werd hij door de generaal Stilicho verbannen naar Etrurië.