• Vader:
  NN Caron, tr. met

• Moeder:
  Petronella Eems de Bloyere, dr. van Joris Eems de Bloyere, geb. circa 1580.

tr. (1)
met

NN Eguchi¹, dr. van Juzaemon Eguchi, geb. Japan in 1605, concubine, ovl. Batavia [Indonesië] in 1642.

NN Eguchi.
Japanse huishoudster, maar al spoedig concubine van François Caron aan wie zij drie zonen en twee dochters schonk, enige Japanse vrouw van een buitenlander en enige christin die tussen 1639 en 1641, met hun kinderen, in Japan mocht blijven wonen.

Voor de komst van Caron onder invloed van de Portugezen bekeerd tot het Rooms-Katholicisme. — Uit Leiden Oriental Connections 1850-1940, edited by Willem Otterspeer (Leiden, E.J. Brill, 1989) ISBN 90-04-09022-3, hieruit het hoofdstuk 'Mihatenu yume - an unfinished dream: Japanese studies until 1940', door Frits Vos, pp. 355-356: A truly great man of the 'Hirato-period' was François Caron (1600-1674) (i.e. 1673, JK), scion of a Huguenot family and born in Brussels. He arrived on the island in 1619 in the humble position of cook's mate. In 1627 he acted as an interpreter on the occasion of a mission tot Edo. Through his ability, diligence and knowledge of Japanese he eventually rose to be opperhoofd (chief factor of merchant) – a position he held until 1641. Thanks to his insight and diplomacy Dutch trade with Japan could be continued even after the fateful year of 1640, when the Dutch were threatened with expulsion from the country. In the following year he left Japan; from 1644 till 1646 he was governor of Formosa. Caron entertained great admiration for the Japanese and spoke highly of their loyalty and faithfulness. The buildings of the settlement on Hirato were built in Western style, but Caron lived in the Japanese way. When he was appointed opperhoofd in 1639 he only moved to a larger Japanese house. He was often accused by his countrymen of putting Japanese interests above those of the Company. He lived together with the daughter of a certain Eguchi Juzaemon (waarbij Eguchi de voornaam is en Eguchi de achternaam, zo leerde ik op 17 oktober van Rika Tanaka. de Japanse vrouw van John Elffers van het Amsterdamse café 't Mannetje) who bore him six children. (...) Caron was the author of Beschrijvinge van het Machtigh Coninckryck Japan (Description of the Mighty Kingdom of Japan, Amsterdam 1646.) The book was translated into German, French and English (and Latin, JK). (...) In 1639, two years before the Dutch were confined to Dejima, residents married to Japanese women, children of Dutch descent and their mothers had been sent to Batavia (the presentday Jakarta), and thenceforward the company's employees were allowed to consort only with local prostitutes. An exception was made for François Caron who got special permission to stay together with his family until he left in February 1641.

— Uit Gary P. Leupp, Interracial intimacy in Japan, Western men and Japonese woman 1543-1900 (Londen, Continuum, 2003), p. 28: Caron highly esteemed the Japanes for their intelligence, favorably comparing their mathematics and science to those of Europe. (...) The VOC chief dwells at length on the faithfulness of Japonese women to their husbands, and their fearlesness in facing death, if necessary, to protect their honor. 'The people of this Nation, especially the Women, die with strange constancy and assurance, without any the least emotion of sorrow or weakness.' (pp. 62/63:) Surely much of Caron's understanding of Japan was derived from his marriage (probably from 1621 or 1622) to a local woman, the daughter of Eguchi Juzaemon, which had resulted in at least five children as of 1639. She, like William Adam's consort, seems to have been a Catholic convert. Given the Dutch Protestants' opportunistic cooperation with the Japanes persecution of native Catholics as well as foreign missionaries, she may have been in a rather awkward position. In 1639, when even the wives and children of the Dutch were expelles from the country, Caron received special permission te reside in Hirado with his wife and children. They left in February 1641 for the Dutch colonny of Batavia, where Caron received an official appointment; in December, the former cook's mate departed for Holland, commanding a fleet of Dutch ships, leaving his family behind. In July 1643 Caron returned to Batavia, again with a squadron of ships, to discover that his consort had died soon after his departure. At this point he submitted a petition te the autorities noting that while in Japan 'being a young bachelor, owing to human frailty,' he had sired six children by 'a certain Japanese free maiden' whom, he dag found 'to his excessive sorrow,' had died in Batavia during his absence. Since that relation had not 'been solemnized according to the rites and ceremonies of the Christian church,' he now asked the governing council of Batavia to wash out 'the stain of their birth,' and entitle them to all 'honours, states and dignities, as well as all lawful and proper inheritances.' The petition was granted, and later confirmed by the States-General in Holland.

— Uit François Caron, een carrière in het verre oosten, historische roman door A.C.J. de Vrankrijker (Amsterdam, Elsevier, 1943), pp. 8-10: De dochter van Eguchi Juzayemon schuift een deur van haar bescheiden houten woning open. Zij kijkt het pad langs, dat van de factorij naar haar huisje voert. Haar man is laat. In den middag is hij al niet thuisgeweest en zij heeft hem zijn rijst gebracht. Zij weet, waarom hij zoo laat is. Sinds eenige dagen steken er achter de loodsen in de baai masten omhoog, streepvlaggen wapperen. Enkele schepen waren binnengelopen. In de pakhuizen is weer overwerk. Voor de deuropening in de zoele avondlucht wacht de dochter van Eguchi. Het is een warme Julidag geweest; het bad zal dadelijk klaar zijn, als haar heer thuiskomt. Zij zal zich voor hem buigen, tot haar voorhoofd bijna den drempel raakt. Zij zal hem helpen de schoenen uit te doen en hem zijn huissloffen reiken. En terwijl hij zijn bad neemt, zal zij de avondrijst warmen, met de soja. Het leven van de dochter van Eguchi is rijk geworden sinds zij – nu al meer dan twee jaar geleden – bij den jongen factorijknecht kwam. Tegen haar zin ging zij voor de eerste maal naar zijn woning; haar vader had haar gezonden, toen de jonge Hollander een meisje zocht om zijn eten te verzorgen. Schuw was zij diens verwaarloosde huis binnengetreden; zij voelde nog altijd een afkeer van vreemdelingen, al was het minder dan vele van haar vroegere speelgenootjes. Want zij was Christin en werd in haar hart toch aangetrokken door hen, die Christenen waren als zij. De dochter van Eguchi is aan dezen vreemdeling gehecht, want hij begrijpt haar verlangen naar netheid; hij voelt voor zijn kleine achtertuin, waarin altijd groene planten staan en nu geurende bloemen bloeien. Hij weet, waarom zij afgesneden bloesemende takken stijlvol zoo schikt en niet anders. Gaarne richt hij zich naar de gewoonte van haar volk om zich na thuiskomst te ontkleeden en te baden; hij verspreidt geen hinderlijke geur, zooals zijn landgenooten, die hem soms komen bezoeken. Haar heer begrijpt haar, hij leert haar bloemrijke taal spreken; hij is hoffelijk en niet grof en barbaarsch als de andere Hollanders, die ook zo barsch kunnen zijn. Hij woont en leeft eenvoudig als de dorpelingen; zijn woning is uit dun hout getimmerd, de vloer is bedekt met matten van het vaste formaat, dat ieder heeft; de woonruimte is met verplaatsbare schotten ingedeeld, als in elk huis. Slechts is bij haar de nis geen offerplaats; er hangt een kruisbeeld, dat zij eens van de Portugeezen kreeg. Zij gaf hem, die haar begreep, haar liefde en zij won zijn genegenheid en vertrouwen. Bij hem bleef zij wonen en is nu rijk met hun beider zoon, dien zij Daniël noemden. Zij vereert hem en den man, die haar dit kind schonk, want hij is goed voor haar. (...) Zoo peinst Caron en zit met enige verwondering als altijd, hoe uiterst geduldig zijn vrouw bezig is den kleinen Daniël te sussen, die het warm heeft gehad en niet kan slapen. De kleine Daniël moet het ver brengen in de wereld. Daarvoor zal hij als vader moeten werken. Maar niet langer als knecht. Loom zit François te peinzen. Zijn tuintje kan hij niet meer zien in de schemering. 'Tijd om te gaan slapen,' zegt hij geeuwend. Traag richt hij zich op; zijn rug doet hem pijn van het sjouwen na zoo'n langen dag. Morgen begint het weer van voren af aan. Toch slaat het bij alle moeheid nog in hem vast: hij zal vooruitkomen. p. 63-65 (jaar 1633): De maanden gaan voorbij, maanden van afwisseling en vooruitgang. Het gaat Caron goed. Tijdens zijn verblijf in Batavia heeft hij weer voor drie jaar compagniesdienst geteekend. Hij is bevorderd tot den rang van koopman en verdient nu een behoorlijk maandgeld. Het komt hem van pas, omdat zijn gezin vergroot is met de geboorte van een meisje, dat Maria genoemd werd. Er zijn nu vijf kinderen, die alle even voorspoedig groeien. Het oude praatzieke opperhoofd Van Neyenroode is gestorven. Toen hij dood was, sprak een ieder schande van hem en zijn levenswijze. Hij was bij zijn leven een goddelooze gedebaucheerde en zijn sterven was navenant geweest. Menigeen wist te vertellen van de schande, die hij onder zijn dak haalde en zijn ondergeschikten, die het door de bank genomen zelf ook niet al te nauw namen in hun levenswandel, achtten zich met recht heiligen vergeleken bij hun gestorven opperhoofd. Zij zouden niet graag zijn zwarte ziel achterna gaan. De Compagnie had hij door zijn capricieusheid en zijn zorgelooze nalatigheid merkbare verachtering bezorgd. In zijn nalatenschap vond men meer geld, dan hij uit zijn inkomen overgespaard kon hebben. Ook bij de ondergeschikten moest men geen leven naar het Woord zoeken. Zij deden bijna alles als hij; een enkeling hield een tijdlang vast aan den leefregel, die hem in zijn goede jeugd was ingeprent. Caron kon zich altijd ergeren; soms trachtte hij op zijn manier den zedenmeester te spelen. Een spotlach was het antwoord en hij moest zich altijd haasten om met een grap den indruk van zijn woorden weg te vagen om zich niet voor goed onmogelijk te maken. Een mensch moet toch wat vertier hebben in dit nest! Zoo luidde steevast de verontschuldiging van degenen, die nog eenig schaamtegevoel bezaten. Trouwens Caron voelde zich ook niet zoo gerechtigd om veel aanmerkingen te maken. Hij maakte het niet al te bont, ook niet als hij zich in Yedo grenzeloos verveelde. Hij vergat zelden, dat hij al een gezin gevormd had en liet zich niet klakkeloos meetronen. Hij kwam zelden door de verlokkende straten van vroolijkheid en zang. Bij terugkeer in Hirado zocht hij steeds terstond vrouw en kinderen op en was 's avonds graag thuis, als het werk dit toeliet. Hij moest zich evenwel in dagen van ernst verwijten, dat nooit een predicant zijn huwelijk ingezegend had. Zeker, er was er in Japan meestal geen, maar hij moest zich zelf toegeven, dat hij er ook nooit naar had verlangd om zijn verbintenis te legitimeeren. Had hij niet oorspronkelijk een huishoudster genomen om er gezelligheid aan te hebben? Hij was nu tweemaal te Batavia geweest, maar had er ook daar geen oogenblik aan gedacht wettiging van zijn kinderen te vragen. Met zijn vrouw repte Caron nooit een woord over dergelijke dingen. Toch kon hij er soms wel over nadenken in een ernstige bui, die hij niet van zich af kon schudden. Dat gebeurde, als hij een enkele maal bij een stralende zonsondergang getroffen werd door het grootsche in de natuur, of op een tocht naar Yedo, wanneer hij onderweg de wit besneeuwde top van de machtige Fudsji Yama zag. Dan drong zich de gedachte aan den Schepper bij hem op en vroeg hij zich af, hoe deze wel over hem zou denken. Meestal maakte hij zich niet veel zorgen over zijn geestelijk heil. Dat was hij in vroeger jaren al verleerd en regelmatig bijbellezen smaakte hem niet meer. Slechts nu en dan voelde hij zich getrokken tot het Woord, waarnaar niemand in zijn omgeving leefde. Zijn grootste zorg in godsdienstzaken gold de opvoeding van zijn kinderen, die hij toch niet als heidenen kon laten opgroeien; hij vroeg zich af, of op hem niet de plicht rustte aan hen te vertellen uit het bijbelverhaal. Eigenlijk – moest hij toegeven – was het niet eens altijd zijn degelijker aanleg, die hem beter deed zijn dan de anderen. Hij dacht meer aan de schade, die hij aan zijn loopbaan kon berokkenen bij een minder eerzaam leven. In het Verre Oosten keek men nergens al te nauw, maar het was gebleken, dat Batavia toch grenzen stelde en zich wel degelijk op de hoogte hield. Dat was bewezen bij Pieter van Santen, den koopman, dien na den dood van Van Neijenroode de logie tot nader order bestuurde en die door ieder voor het toekomstig opperhoofd werd aangezien. Caron had echter in de instructie, die hij meekreeg bij zijn terugkeer naar Japan, duidelijk gelezen, hoe men over Van Santen dacht. Pieter van Santen was ontegenzeggelijk een kundig en bekwaam man, een goed koopman en ervaren in Japansche zaken. Batavia wist echter, dat hij in Hirado en in Yedo gezelligheid en liefde gezocht had en was uitstekend op de hoogte van de gevolgen daarvan. De generaal wenschte geen tweede Van Neijenroode en benoemde Pieter van Santen niet tot opperhoofd. Batavia stelde Nicolaas Couckebacker, opperkoopman en president in Taiwan, aan tot hoofd der logie in Hirado en benoemde daarmee een betrouwbaar en degelijk man. Caron had vrede met deze beslissing en hij verheugde er zich van harte over, toen hij zijn chef nader leerde kennen. Hij werd diens vertrouwde en vriend, hoewel hij aanvankelijk slechts de vierde plaats in den raad bekleedde na Pieter van Santen en opperkoopman Jan Coen.

— Photo Dusky Kujûkushima, Ainoura, Kyûshû, Japan Just imagine the discussions in de evenings as he came home from work in the Dutch trading post at Hirado. François Caron (1600-1673), second in command of that post, had happily married a Japanese woman, daughter of Eguchi Juzaemon. Caron was of French Huguenot extraction – thus a Protestant – and his wife was Catholic Japanese. Many Japanese peasants of Kyûshû had converted to Catholicism through the efforts earlier of St Francis Xavier and his followers. In the late 1630s this area suffered under a terrible famine, and on top of this the non-Christian overlords levied even higher taxes than usual – to pay for the construction of a new castle at Shimabara. The Christian peasants could take no more, and they rose up in a bloody rebellion. 27,000 of them were pitted agains a might of 125,000 men of the Tokugawa Shogunate. The war was fierce and terrible. The Protestant Dutch at Hirado were drawn into this war on the non-Christian Shogunate side. Nicolaes Coeckebacker, chief of the Dutch trading company, reluctantly provided gunpowder and cannon; he even equipped a ship, the De Rijp, to fight against the Catholic rebels in 1638. Caron, second in command and a very close friend of Coeckebacker's, can not have had happy homecomings to his Catholic wife! Of course, as we know, the Christian peasants were entirely routed. Christianity was totally forbidden and Japanese women married to Europeans were exiled. Japan was even 'closed' to foreigners until the mid-nineteenth century, except for the Dutch, who were forced to move their undertakings to the very small artificial island of Dejima in the harbor of Nagasaki.
Some Christians, however, were able to go 'underground'. There were a number of 'hidden' Christian communities e.g. in Nagasaki, and also on the Kujûkushima islands – see the photo – in particular on Kuroshima. There is today a small Christian community there with a famous Catholic church in the middle of that island. The ferry just on the right delivered me safely back to the port of Ainoura after my highly interesting visit. In the evening sky of the photo you can just make out some Black Kites, Milvus migrans. They're fine hunters but also scavengers... as in: battlefields, too. Luis Eduardo ®, spincast1123, and 24 other people added this photo to their favorites.

Uit dit huwelijk 5 kinderen, waaronder:

tr. (2) Voorburg in sep 1644
met

Constantia Boudaen¹ (Madame de la Ferté), dr. van Balthasar Eliasz Boudaen (raadsheer in de Raad van Brabant) en Susanna van Otten, geb. in 1626.

Constantia Boudaen.
Constantia Boudaen (1626-?). Tweede echtgenote van François Caron (1600-1673). Constantia Boudaen was een nicht van Constantijn Huygens (1596-1687). — Uit Constantijn Huygens, Briefwisseling, deel 4: 1644-1649, pp. 78-79: Brief 3780. Aan D. de Wilhem (David le Leu de Wilhem, lid van den Raad van Brabant en zwager van Huygens). (Een gedeelte van den brief is uitgegeven door Fruin in zijne Aanteekeningen op Droste, blz. 322. No. 3780 a. Een briefje van 29 Sept. (L.B.) bevat eene aanbeveling.) (L.B.) De Keurvorst van Brandenburg zal optreden als scheidsrechter in het geschil tusschen Zweden en Denemarken, te gelijk met onze gezanten (zie blz. 72) en den heer de la Thuillerie (zie III, blz. 185). Het is te hopen, dat de quaestie spoedig beslecht zal worden. - Nicht Boudaen (nl. Constantia; zie blz. 51) zal a.s. Zondag te Voorburg getrouwd worden; de heeren van Alphen en Coeckebacker (zie blz. 58) zullen optreden voor Caron. Zij is van plan, dan op uw Hofwyck te gaan slapen. ‘Je ne scay qui la pousse a ce dessein, et m'en doute que ce sera l'invention de la belle Susanne (zie blz. 62), laquelle de nagueres se trouvant a Leyde a voulu grassaten gaen et faire l'enragee contre les pierres avec l'espee nue parmi des escoliers (haar broeder Balthasar (zie III, blz. 477) studeerde te Leiden). Considerez s'il n'est pas plus que temps qu'on les envoye aux Indes. Un certain N. Ouwerschie (Nicolaas Jacobsz Overschie was opperkoopman bij de Oost-Indische Compagnie) qui demeure a Voorburg, fait l'amour a ladite Susanne, a ce qu'on dit. Et c'est luy qui sera leur conducteur, estant choisi pour commandeur de la flotte des navires qui vont aux Indes (den 9den November zijn de schepen met mooi weer uitgezeild (vgl. Gedichten, IV, blz. 4)). Chez luy logeront Messieurs van Alphen et Coeckebacker et il a desja festine sa maistresse ces jours passez. Il importe que ces gens se comportent plus modestement en leur voyage’ .... Het gerucht gaat, dat graaf Essex eene nederlaag heeft geleden. A la Haye, en haste, ce 28 de Sept. 1644. (François Caron) ... was in September 1644 te Voorburg bij procuratie gehuwd met de achttienjarige Constantia Boudaen, dochter van de weduwe van Balthazar Bodaen, in leven raadsheer in den Raad van Brabant. Haar zuster Susanne werd in 1645 de echtgenoote van Frederik Coyett (kolom 329), den laatsten gouverneur van Formosa. De bruidegom werd bij de huwelijksplechtigheid vertegenwoordigd door de heeren van Alphen, burgemeester van Leiden, en Coeckebacker, schepen van Delft, terwijl de heer David le Leu de Wilhem, lid van den Raad van Brabant en zwager van Huygens, zich met het stellen der voorwaarden en de regeling der feesten belast had. Uit dit huwelijk sproten 3 zoons en 4 dochters, waarvan er een Susanna, la belle Suzeken, geheel naar haar moeder en haar tante aardde, die indertijd als twee zeer vroolijke, zeer levenslustige en zeer galante meisjes te boek gestaan hadden.

— Uit De Gids, jaargang 1898, pp. 81-114. Levensbeschrijving van François Caron (met veel over Constantia Boudaen) (pp. 93-104) (...) Doch toen deze brief werd geschreven was Caron reeds weder van Ceylon vertrokken en tot gouverneur van Tayouwan (Formosa) benoemd. In dit tijdperk viel zijn tweede huwelijk. Zijne japansche vrouw was in 1642 overleden. Hare kinderen waren, althans ten deele, door den vader waarschijnlijk meegenomen geworden toen hij in de jaren 1642 en '43, voor den tijd van een jaar ongeveer, Nederland bezocht en er zijn oudsten zoon op studie legde. Te Leiden woonde zijn broeder Pieter, die in 1629 het poortersrecht der stad verkreeg, en ook zijne zuster Maria, welke er in het jaar 1637 een huwelijk aanging met François Coedyck, secretaris van Justinus van Nassau. Beiden waren evenals hijzelf te Brussel geboren, beiden hadden hun fortuin in Noord Nederland gezocht en het vermoeden is aannemelijk dat Caron hunne aanwezigheid op prijs stelde voor de opvoeding zijner japansche kindertjes. In den Haag had hij destijds eene minnelijke juffer, Constantia Boudaen, ontmoet. Een paar maal slechts; doch de indruk was een blijvende geweest. Zij woonde er met hare zuster en hare moeder, weduwe van Balthazar Boudaen, raadsheer in den Raad van Brabant; zij was een levenslustig meisje van achttien zomers, hij reeds aan den verkeerden kant van de veertig – zijn aanzoek was niet uitlokkend. Te minder dewijl het schriftelijk uit Formosa gedaan werd en eene verplaatsing uit de levendige residentiestad naar een onbekend en afgelegen eiland aan de zaak vastzat. Caron was bij de familie Boudaen weinig of niet bekend, maar zooveel wist men dat hij bij de 'Japoneezen' een huwelijk over den puthaak had gesloten; dat hij vader van vijf kinderen was en de oudste daarvan, de leidsche student in de theologie, twee jaren leeftijd meer telde dan de stiefmoeder in spe. Doch er stond eene goede positie, een nog beter vooruitzicht tegenover: de echtgenoote te worden van een raad van Indië, een om zijne bekwaamheden bekend man, gouverneur van een belangrijk 'conquest' der Edele Maatschappij en voor wien de kansen op de hoogste waardigheid in Nederlandsch Indië gansch niet kwaad stonden. Bedenkingen als deze gaven den doorslag. Niet alleen schonk Constantia haar jawoord aan de gemachtigden van den afwezigen huwelijkskandidaat, maar ook hare 22-jarige zuster Suzanna liet zich meetroonen, of besloot zelve den sprong te wagen. Er moest daar ginds, in Jacatra olim, eene betere huwelijksmarkt bestaan dan in Den Haag en met een voordeelig uiterlijk als het hare – 'la belle Susanne' werd zij in brieven van tijdgenooten geheeten – met een raad van Indië tot schoonbroeder en bij de schaarste aan volbloed-Hollandsche vrouwen in Indië moesten de vooruitzichten niet slecht wezen. Het kan tot het besluit der zusters bijgedragen hebben, dat zij zich bewust waren niet tot de onbesprokenen van de 'sexie' te behooren (Aanteekeningen van prof. Fruin op C. Droste's 'Overblijfsels van Geheugehenis'). Anders zouden zij zoo licht niet een uitweg gekozen hebben, welke destijds voor eene fatsoenlijke Nederlandsche vrouw uit den deftigen stand als een coup de désespoir mocht aangemerkt worden, in een tijd waarin een oostinje-reis van acht tot twaalf maanden kon duren en waarin de uitdrukking: 'hij is voor Java' de beteekenis had: hij is verloren! De namen der gezusters waren er niet van gevrijwaard geweest; 'bij de lüyden over de tong te rijden.' Over Constantia schreef een van Carons vrienden aan Huygens: 'je crains qu'on regrettera un jour de ne luy avoir donné une sage gouvernante'; over Suzanna als eene geëmancipeerde jonge dame, 'laquelle de naguerres se trouvant à Leyden à voulu grassaten-gaen, et faire l'enragée contre les pierres avec l'éspée nue parmi des escoliers. Considerez s'il n'est plus que temps qu'on les envoye aux Indes'. 't Moest beteekenen dat de wilde rabas van 'n meid, in gezelschap van haren te Leiden studeerenden broeder en van diens kornuiten, waarschijnlijk in manskleeren gestoken, het gebod-van Heeren Staten had helpen overtreden, waarbij den jongrelieden verboden werd 'by doncker langs de straten te gaen, met getrocken swaerden in de hant ofte met geladen roers ende andere ongewoonlicke geweren, vechtende tegen de straten, breeckende der goeden luyden glasen ende aenrechtende andere onbehoorlickheden met kryten ende roepen.' Inderdaad, het werd tijd voor haar van het tooneel te treden. Hollandsch slecht, Oostindisch goed! Constantia's huwelijk werd per procuratie in de kerk te Voorburg gesloten. Nog vóór het uitzeilen van het schip De Walvisch had Suzanna eene liaison met den opperkoopman Overschie, die het bevel voerde over de naar Batavia vertrekkende oostinjevaarders en van wien de Wilhem (een van Caron's gemachtigden) schreef: 'Il a desia festiné sa maistresse ces jours passez. Il importe que les gens se comportent plus modestement en leur voyage... afin que quelque desordre ne s'en suive.' In Juni 1645 kwam het zusterpaar te Batavia. Suzanna zag zich in hare verwachtingen niet bedrogen; zij behoefde hier geenszins het liedje van verlangen te zingen: 'Wie lang' bleibt doch der Freiersmann, Ich kann es kaum erwarten.' De toenmalige maatschappij te Batavia was eene wijvelooze maatschappij, waar het getal hollandsche vrouwen als 't ware verdween tegenover het getal portugeesch sprekende, betel kauwende en strootjes rookende slavendochters; waar voornamelijk de afstammelingen van 'Compagnie-dochters', Koen's gebradene peerkens, dorsten roemen op het bloed 'van vreemde smetten vrij', en van welke de schrijver van de Oost-Indise Spiegel, Nicolaus de Graaff, hoofdschuddend in dezer voege gewaagde: 'Wij sullen maar in stilheid voorbij gaan, dat, schoon in Holland een bord of twe uit deselve gevallen is, sij egter voor rein en zuiver in Oost-Indiën worden aangenomen, en dikwils tot een goed huwelijk geraken; dog dese saken zijn voor desen geschied, en is den armen bloed onwetende dat zijn vrouwtjes Compas so veel streken miswijzing heeft, en haar uurwerk so dikwils versteld is; en schoon hij 't ook mogt weten, 't schijnt de mode'. In zulk eene samenleving kon eene haagsche joffer als Suzanna Boudaen, welopgevoed wat hare aangeleerde kundigheden betrof, jong en schoon, alleszins opgeld doen. Zij had den voet slechts van boord te zetten om een goed huwelijk te sluiten. In Juni was haar schip aangekomen en reeds in Juli d.a.v. schreef Cornelis Weylant uit Batavia aan een vriend te Suratte: 'De huysvrouw van d' Heer Caron, genaemt Constantia Boudaen, welcke door d' Heer Couckebacker in den Haech voor dien Heers recquening getrout is, is alhier met het schip De Walvisch wel verschenen, en den 20sten dito (denkelijk Juni) naar Tayouwan vertrocken. 't Is een zeer soete ende schoone juffrouw, oock van treffelick geslachte. Haer Suster, die om haer 't accompagneren mede herwaerts gecomen is, heeft haer in den huwelycken staet begeven met Monsieur Coyet. D' Heer Carons huysvrouwe is oudt 19 ende de Suster 23 jaren; beyde droegen se lockiens, comprides!' 't Was dezelfde Frederik Coyet, die onder Caron's opvolgers in het bestuur over Formosa behoorde, na de tragedie van Antonius Hambroek de vesting Zeelandia aan Coxinga's troepen moest prijsgeven en daarvoor in levenslange ballingschap naar de Banda-eilanden gezonden werd, nadat hem op het bataviaasch schavot het zwaard over 't hoofd gezwaaid was. Doch 'la belle Susanne' behoefde die oneer en dat bannissement niet te beleven; zij zou, dezelfde koers der jongere zuster volgende, Java's hoofdstad niet wederzien. Tijdens de jonge mevrouw Caron naar Tayoewan vertrok om er een echtgenoot te ontmoeten, dien zij nauw van aanzien kende, was er nog geen onweer aan de lucht. Formosa, het 'schoone eiland' der Portugeezen, was eene bloeiende en eene hoopvolle bezitting der Edele Maatschappij; schakel tusschen den handelspost in Japan en het bataviaasch Kasteel; een koloniaal observatiepunt, van waar men tegelijk op het portugeesche Macao en op den handel met China begeerlijke blikken hield gevestigd; een land van belofte vooral voor de uitbreiding der Kercke Christi, wier dienaren hier ieverig aan de bekeering der blinde heidenen arbeidden en zegen op 't werk hadden. Alleen, de overgang uit een brandpunt van vaderlandsche gezelligheid naar een koloniale buitenpost, ergens in de grenslanden der beschaving, was een hard gelag. Het moest een jonge en bevallige vrouw, het hoofd vol haagsche heugenissen, niet weinig teleurstellen zich domicilie te zien aanwijzen binnen de muren van een formosaansch fort, met een inlandsch dorp tot naasten horizon. Het moest haar verdrieten de honneurs waar te nemen bij leden van een politieken raad, in de woning haars echtgenoots ter receptie genoodigd, wanneer zij redekavelden over den oorlog in China, de laatste officieele tijdingen uit Batavia of die van het kantoor op Desima, even afgezonderd als het hunne. Zij kon kwalijk behagen scheppen in de discoursen van kommiezen en erwtentellers aangaande 'hennepe lywaaden en Tayouwansche hartevellen, poeder-zuyker en radix Tsjina'. Evenmin in de formulier-vroomheid van rechtzinnige predikanten, koekkoek-één-zang de belangen der zending of hunne eigene besprekende. De typen van europeesche soudeniers en hunne inlandsche bijzitten, van formosaansche schoolmeesters en negory-hoofden, van pakhuismeesters en ziekentroosters moesten eene poovere vergoeding wezen voor de figuren van de stadhouderlijke residentie, of zelfs van de te vroeg geprezen 'koningin van het Oosten'. Wilde de echtgenoot liever de eerste in een kleine plaats dan de tweede in Rome wezen, zij verkoos Rome. Welnu, de ballingschap behoefde niet lang te duren. Ruim twee jaren na hare komst werd Caron van zijn post op Batavia teruggeroepen en eerlang tot directeur-generaal aangesteld. Thans werd voor het ongelijke paar het leven dragelijker. Inzonderheid voor de vrouw, welke, na de echtgenoote des 'generaels', de eerste in de kolonie was. Hen scheidde nog slechts een enkele schrede van het landvoogdsgestoelte. Zijne betrekking was invloedrijk, in die mate dat vele burgers de gunst van dezen secunde in het bewind verkozen boven die. van den gouverneur-generaal. Maar tevens was zij alles behalve eene sinecure, integendeel eene bediening vol moeite en beslommering, waarover Valentijn recht had te schrijven: 'Geen lastiger ambt kenne ik in gansch Indien dan dit, dewijl op dezen Heer de gansche handel van Indien rust. Men kan niet het allerminste uit de pakhuizen dan op een ordonnantie-brieffjen, door zijn Edelheid ondertekend, bekomen. Alle de voorraad voor alle Landvoogdijen en buitencomptoiren moeten door zijn Ed. bezorging derwaards werden afgezonden, waartoe ook papieren behooren die nauwkeurig nazien vereischen. Alle morgen ten 8 of 9 uuren staat het vol volk voor zijn huis, van Schippers, Assistenten, Onderkooplieden, Kooplieden, enz. om ordonnantiën te laten tekenen, of om zijn Ed. te spreken, waar mede de voormiddag henen loopt, zoo dat die Heer dikwils van alle die bezigheden als verzuft werd, waarbij dan nog komt het bijwoonen der gemeene en buitengemeene vergaderingen van haar Edellieden, om alles tot het verzenden van de schepen na de comptoiren, en 't nazien zoo van de beschrijvingen der bijzondere Landvoogdijen als van de brieven, daartoe behoorende en daar heen geschikt, behoorlijk te verzorgen, dat op zichzelven een zeer zwaar werk is en in den drukken tijd (vooral als de Vaderlandze schepen vertrekken zullen) wel tot diep in de nagt duurt, zonder dat daarom de zwaarwigtige zaken van dezen Heer een oogenblik mogen stilstaan.' Arme directeur generaal! zou men wanen. Moest, met het diensttableau van een bureau-ezel en duivelstoejager, de tropische zon het hem onder zijn fluweelen rok en vaderlandsche allonge-pruik niet dubbel warm maken? Maar zoo 'zwaarwigtig' waren die besognes, zoo 'verzuft' was hij zelf niet, of Caron wist wel den tijd te vinden noodig om op zijn eigen voordeel te passen. Reeds zijn langdurig verblijf in Japan, tijdens de handel daar zijn bloeitijd beleefde, had hem aanzienlijke voordeelen aangebracht. Een diensttijd op een afgelegen post als Formosa, hoe doodend ook voor den geest, was voor de beurs profytelijk; men kon er weinig verteren en veel sparen. Te Batavia echter, in eene betrekking als de zijne, kon hij nog zooveel beter op het vinketouw zitten. In eene remonstrantie van de bataviaasche burgerij aan het opperbestuur, gedagteekend van het jaar 1650, werd de klacht geuit dat, 'naardien de arme burger niet anders had om van te leven dan de landbouw, de timmering van huizen en het stellen van penningen a deposito, zij daarin werd belemmerd door de mededinging van de dienaren der Compagnie, vermits deze dit werk zoo groot en grof ondernamen, niet alleen tot schade van den burger, maar ook tot groot nadeel van de Compagnie, dat bijna de halve stad en de meeste landen rondom Batavia in eigendom of bezit waren van die ambtenaren der Compagnie, zoodat de grootste voordeelen en winsten den burger aan alle zijden zeer beklagelijk werden onttrokken.' En onder de grootste grondbezitters van dien tijd werd door Van Dam, den advokaat der Compagnie, genoemd de eerste raad en directeur generaal François Caron. Wellicht was 't een gevolg van deze klacht, die een aanklacht was; en ook van de beschuldiging dat de directeur generaal zelf den particulieren handel dreef, dien hij aan anderen moest beletten, dat hij in het jaar 1650 door heeren Zeventienen werd geschorst en teruggeroepen. Te samen met hem viel zijn vriend en beschermer de gouverneur generaal Cornelis van der Lyn. Heeren Meesters hadden verschillende grieven tegen diens regeeringsbeleid en riepen hem naar 't vaderland, op zijn verzoek naar 't heette. Volgens Valentyn zon van der Lyn de zaak van Caron tot de zijne gemaakt, en zich uitgelaten hebben: 'ontbieden de Heeren dezen man op, die een van de bequaamste van gansch Indiën is, en die veel meer dan ik verdient heeft, zij zouden dat met veel meer reden dan ook my konnen doen, om hetwelke niet af te wagten ik het beter keure mynen dienst nu met eenen neder te leggen, en met dien Heer, mynen zoo zeer mishandelden vriend, maar mede naar 't Vaderland te gaan.' Met hetzelfde schip, de Princes Royaal, vertrokken beiden in 1651 naar Nederland. Van der Lyn had zijne vrouw Levyntje Poleth aan boord; Caron de zijne, de schoone Constantia, maar die niet ongestraft onder de palmen had gewandeld; en beide dames getroostten zich waarschijnlijk de gedwongen ambteloosheid hunner echtgenooten in 't vooruitzicht de vaderlandsche beemden, de vaderlandsche vriendinnen en 'dames-societyten' welhaast te zullen weerzien. Van der Lyn werd sedert burgemeester in zijn geboorteplaats Alkmaar. Afgaande op eene schenking van f 2000 in eens en op de vergunning een juweel te behouden, dat hem door de Chineezen van Batavia tot eene 'vereeringhe' was geschonken, schijnt hij zich spoedig over zijn bestuur verantwoord te hebben. Met Caron duurde dit langer; er viel eene omslachtige administratie na te pluizen en hij had wel iets op zijn kerfstok. In 't eind echter gaf men hem zijn eervol ontslag en deed ook uitbetaling der penningen, welke hij van de Compagnie te goed had. Van de Kamer Amsterdam alleen ontving hij f 61.200. Doch al stond hij te boek als rijk geworden indisch gast, rijk geworden 'met vijf vingers en één greep' (niet eerlijk) naar de lieden mompelden; al kon zijne vrouw bij de haagsche vrienden den staat eener châtelaine voeren, hij was er niet minder om in zijne loopbaan gestuit. Tegelijk met zijn acquit en décharge had hij zijn ontslag uit Compagniedienst bekomen – en hij had nog slechts een enkelen stap te doen gehad naar de burgerlijke kroon eens gouverneurs generaal! Was dit, in zijn geval en in zekeren zin, niet de schrede geweest tusschen het Kapitool en de Tarpejische rots? Wel is waar, hij was nog geen bedorven man. Bewindhebbers raadpleegden nog dikwijls iemand van zoo rijke ervaring over de indische zaken, over het japansche kantoor, over het verloren gegaan Formosa, maar bij die twijfelachtige onderscheiding bleef het. Men scheen den vijftiger voor den staatsdienst als homme fini te beschouwen, en toch, de rol van gedesoeuvreerd indischgast bruide hem niet. Reeds vroeger, in 1648, was er op zijn naam eene ''Beschryvinghe van het machtigh koninckryk Japan'' in het licht gegeven, naar 't schijnt door misbruik van vertrouwen; thans, in 1661, bezorgde hij zelf eene nieuwe, verbeterde uitgaaf en had de voldoening die in drie vreemde talen te zien overgezet. Het was eene verpoozing in zijn ambteloos leven, een arbeid van de studeercel - en zijn gemoed dorstte naar actie. Een geest zoo werkzaam als de zijne behoefde andere bevrediging. Het kwam aan die aspiraties tegemoet dat Colbert, de eminente minister van Lodewijk XIV, zich beijverde de plannen van Richelieu weder op te vatten en voor Frankrijk ene nieuwe Compagnie des Indes Orientales te stichten. De 'ijsbrekers' daarvoor rekende hij te zullen vinden eonder de ervaren dienaren van het bloeiende hollandsche handelslichaam; old hands, die gemeenzaam waren geworden met de hefboomen en de hulpbronnen van den handel in het Oosten. Caron was door zijne agenten spoedig 'ontdekt.' Maar ook bewindhebbers hadden hem in het oog gehouden en, vreezende voor 't geen de voormalige directeur generaal wellicht te doen stond, nog vóór het jaar (1664), waarin de fransche compagnie tot stand kwam, hem eene herplaatsing bij de nederlandsche aangeboden. Dat aanbod echter kwam te laat. Caron had zich verontschuldigd met zijne klimmende jaren, vast vierenzestig; met zijn gezin van zeven jonge kinderen, in tweeden echt gewonnen; met den tegenzin zijner echtgenoote in zake een nieuw verblijf onder de tropen. 't Bleken altemaal 'blauwe excuysen' te zijn; in 1664 vertrok hij eensklaps naar Parijs en stelde zich ter beschikking van Colbert. Zijne vroegere principalen, de heeren van Amsterdam inzonderheid, beten zich de lippen. Dit was meer dan eene frontverandering ten bate van eene nieuw opgerichte, buitenlandsche handelmaatschappij; het was een vergrijp tegen de wet van 't land. De vigeerende plakkaten bedreigden met verbeurte van lijf en goed den gewezen Compagniedienaar, die in dienst eener vreemde mogendheid den handel op Indië zou gaan drijven. Bij een uit het vendel geloopen schipper of kommies had men 't wellicht 'laten sleuren'; bij een man als Caron, gemeenzaam met het raderwerk van het indische bestuur, ervaren in de zaken van oorlog en negotie, bekend met de kanalen waarlangs de Edele Maatschappij zich hare grove winsten toevoerde, was het feit van beteekenis. Wat zou hij niet, met Frankrijks hulpbronnen achter zich, in het Oosten tot stand kunnen brengen; wat zou hij niet uit de school kunnen klappen! De verbolgen amsterdamsche bewindhebbers drongen bij de Staten aan op gestrenge toepassing der plakkaten tegen den 'overlooper.' Zoo men vooreerst geen vat had op zijn persoon, dan toch op de goederen, roerende en onroerende, welke hij had moeten achterlaten. De fransche gezant d'Estrades moest tusschen beide komen om dit beslag te verhinderen. Het was Caron's geluk dat de Republiek, bij 't gevaar dat van den kant van Munster en Engeland dreigde, de goede gezindheid van het fransche hof behoefde, en zoo kon hij zijn huis in den Haag, zijn meubilair en verdere goederen onverlet te gelde maken. De man, die geen geboren en getogen Nederlander was, had nu voor altijd met zijn aangenomen vaderland gebroken en diende een machtiger staat. Men kon hem niet meer dan eene verwensching en een vonnis van bannissement nazenden, hem en de zijnen. Zijn gezin moest den Haag ontruimen, een besluit waarover hij zich geen grijze veeren maakte. En nog minder zijne vrouw, de levenslustig gebleven Constantia. Voor haar was de ruil een goede; in den loop van het jaar 1666 kwam zij zich met hare kinderen blijmoediglijk in het schitterende Parijs vestigen. Zij dacht er niet aan, toen de echtgenoot in 't zelfde jaar nog naar Madagascar vertrok, hem derwaarts te vergezellen. Zou zij wederom eene indische ballingschap aanvaarden waarvan zij de ongeneuchten, de geestelijke ontberingen van nabij had leeren kennen; waaraan zij zulke droeve herinneringen had? Was niet 'la belle Susanne' aan Formosa's heete stranden in een ontijdig graf gezonken, haar schoonbroeder te Batavia aan den schandpaal gezet, haar echtgenoot van een hoogen zetel gebonsd en smadelijk teruggeroepen? Haar bekoorden de onstuimige levensdrang en het volle menschenleven in Frankrijks hoofdstad, de veelheid en de verscheidenheid der vermaken, het vernuft en de fijne vroolijkheid in de gezelschappen, le bon rire gaulois welke in deze wufte, maar geestvolle en schitterende samenleving voortdurend opging, de eeredienst van vorm en kleur in de geboorteplaats der mode, bovenal de glans die afstraalde van de hofhouding van den Roi Soleil. Daarbij, zij kon te Parijs op ruimen voet leven: de indische dukaten waren er goed voor. Haar gastvrij huis werd tot een verzamelplaats van talrijke vrienden en bekenden uit Holland, die zich kwamen verpoozen in een stad zooveel grooter dan Amsterdam, zooveel vroolijker dan den Haag. Hier legde op zijn uitstapje naar Frankrijk Coenraet Droste aan, de jonge kapitein der zeesoldaten en vrijde er naar de schoone dochter des huizes. Pas een aankomend meisje, en reeds met de 'lockjens', de streekjes der moeder; en reeds vier pretendenten naar hare hand! Zelfs de groote koning had een wijle en connaisseur stilgestaan voor hare jeugdige schoonheid, voor deze tender bud uit Hollands dreven, toen hij zich onder het gehoor van den prediker Mascaron naar de hofkapel begaf en zijn hart had behooren af te trekken van aardsche schoonheden. In de dagen zijner grijsheid, toen Droste zijne ''Overblijfsels van geheugchenis'' bijeenrijmelde, zou hij zich die liefde zijner jeugd nog gaarne herinneren, die lustige maaltijden in het huis der nog knappe moeder, en vooral: Haer Dogters aengesigt, verruckend soo myn geest,.
Dat op myn teder hart sy won soo groot vermogen,.
Dat ik haer liever heb gekregen als myne oogen.
Noyt heb ik aen een disch soo veel vermaek gehad,.
Als toen ik aen haer syde aen dese taeffel sat.
In tuynen heb ik haer en schoone wandelingen.
Vaek naderhand geleyd, daer wy spanceeren gingen:.
Ook in de kerremis somtyts van Sint Germain,.
Daer veel geselschap komt van menschen groot of kleyn.
Nog heb ik in een koets des nagts met haer gevaeren.
Na plaetsen, daer men wist dat maskers welkom waeren.
Hoe dat sy was vermomt, ik had haer wel gekent,.
Al hadt een ongeluck my van haer afgewendt:.
Myn hert sou my genoeg haer hebben aangewesen,.
Ik had geen twyffeling in dat geval te vreesen.
O aengenaemen tyt! wat is 't herdencken soet! Mag men Huygens in zijn ''Journaal'' gelooven, dan verzoette de achtergeblevene echtgenoote van François Caron zich haren staat van stroo-weduwe niet enkel met goede sier maken, met de genoegens van het gezellige leven en het liedje van Roger Bontemps te zingen; dan behield zij ondanks hare klimmende jaren recht op den naam van galante dame. En de dochter, die later den heer La Ferté, normandisch edelman, huwde, maar daarom den gezant der Republiek van Sterrenburg hare bonnes graces niet weigerde, aardde naar de moeder. Welnu, op zulke wateren vangt men zulke visschen. Caron was intusschen met zijne twee oudste zoons op Madagascar gekomen, den zetel en het uitgangspunt van de Compagnie des Indes Orientales.

De weduwe Caron-Boudaen bleef na den dood van haar man te Parijs wonen, raakte door haar geld heen en werd Katholiek na de herroeping van het edict van Nantes, terwijl Suseken naar Engeland vluchtte om daar jaren van armoede voor haar geloof door te maken. Johannes verkreeg van Lodewijk XIV een klein jaargeld voor zijn moeder, die echter niet aan een leven in soberheid kon gewennen en aan lager wal raakte. Als boedelhoudster was zij onder meer in twist met Theodorus Wentholt te Steenwijk, die met haar tot een minnelijke schikking trachtte te komen, doch in 1678 bij notarieele acte zijn voornemen te kennen gaf om eindelijk door te zetten. (Toegevoegd op Geneanet 4 september 2009, met notitie en kinderen, notitie toegevoegd 6 september 2009, brief Constantijn Huygens toegevoegd 7 december 2009).
François Caron en Constantia Boudaen
getrouwd met de handschaoen.

Uit dit huwelijk 9 kinderen, waaronder: