tr.
met

Aldgillus II (Aldgilles II) van Friesland¹, zn. van Radboud I von Friesland (koning, hertog) en Auður Ivarsdatter van Denemarken van Holmgard (koningin), geb. te Tournehem [Frankrijk] circa 675, Koning van Friesland (723-737), ovl. (ongeveer 66 jaar oud) te Tournehem [Frankrijk] in 741, begr. te Stavoren, Hij krijgt geen kinderen.

Aldgillus II van Friesland.
Adgilt II, de zoon van Radboud, Koning van Friesland, was, volgens de meeste schrijvers, zijns vaders opvolger in de regering, welke hij in 723 zou hebben aanvaard. Men leest van hem, dat hij het Christendom had aangenomen en van vredelievenden aard was. Hij ondersteunde de Geestelijken in het prediken en verbreiden van het Christendom, en schijnt, even als zijn vader, het bewind ook over West-Friesland te bebben uitgeoefend, althans men leest van het stichten van Hoorn en Alkmaar onder zijne regering. Ofschoon hij het Christendom had aangenomen, ging de uitbreiding daarvan in Friesland niet  voorspoedig, doch Adgilt wist, door zachtmoedigheid en klem, de zwarigheden te boven te komen. Hij leefde in rust en vrede met het Frankische bewind, met de geestelijkheid en met het volk; eindigde zijne regering in 737 en werd te Stavoren, bij de begraafplaats van zijn vader bijgezet. Hij liet twee zonen en een dochter na. De zonen waren Gondebalt, die zich aan het hof van Koning Theoderik III in Frankrijk had opgehouden en zijn vader in de regering opvolgde, en Radboud, die zich bij 's vaders  overlijden aan het Deensche hof bevond. De dochter, Conivella, was met een voorname Fries, Adelbricus, gehuwd, die een slot bij Sexbierum had gesticht; vele goederen in die omstreken, de Bierumen genaamd, bezat, en de stamvader van het geslacht van Adelen was. .


Anno 720.
De zoon van Radbodus, Adgillus II werd door de Frankische Koning Karel Martel bevestigd als Koning van Friesland. Deze Karel wist ieder voorval te gebruiken om zijn rijk uit te breiden en om zijn gezag te versterken. Zo gelukte het hem om Raganfrid, die enigszins hersteld was van zijn vorige nederlaag, verder te vernederen.
Anno 730.
De Friezen werden, daartoe gedwongen of vrijwillig in hulpbenden, geleidelijk aan verwikkeld in de oorlogen van Karel Martel. De Saracenen, aanhangers van Mohammed, trokken met vrouwen en kinderen vanuit Spanje over de Pyreneeën met het voornemen om zich in Zuid-Frankrijk te vestigen. Karel verjoeg hen met een grote legermacht onder bijstand van de Friezen, maar na een korte poos vielen de Saracenen met honderduizenden Frankrijk binnen tot aan de Loire. Karel moest nu Eudes (die voor de eerste inval een verbond had gesloten met de Saracenen) te hulp schieten om de woeste benden te verdrijven. In deze veldtocht van Karel was een groot aantal Friezen, die -door hun dapperheid- veel bijdroegen aan de overwinning.
Slecht beloond door Karel werden de nu opstandige Friezen naar huis gestuurd. Mede door klachten van Willebrordus aangespoord, rustte Karel een grote vloot uit, trok aan op de Middelzee waar hij zijn leger ontscheepte en met zo'n woede op de Friezen aanvielen, dat de meesten daarvan verslagen werden en de overigen op de vlucht sloegen. Ook de Friese veldheer Poppo sneuvelde.


De Franken overstroomden nu bijna geheel Friesland, roofden wat hun beliefde, verbrandden de afgodstempels en bossen. Pas nadat de Friezen hun onderworpenheid aan Karel erkend hadden, vertrokken de Franken naar hun vaderland. Adgillus II, ( van 734-748?) als heerser over Friesland ten Oosten van het Vlie, zou zich ( als man van de vrede en voorstander van het Christendom) buiten deze oorlog gehouden hebben.
Een opmerkelijk personage onder de vele predikers, die de Friezen probeerden over te halen tot het Christendom, was de monnik Winfrid. Omstreeks het jaar 715 kwam hij over uit Engeland en verzocht Koning Radbodus om in Friesland te mogen prediken. Deze wilde daar niets van weten. Pas na de dood van Radbout en op aandrang van Willebrordus en abdis Bugga, trok Winfrid op West-Friesland aan.
Inmiddels waren, na de zege van Karel Martel op de Friezen waarbij de meeste afgodstempels waren neergehaald, op die plaatsen kerken en gebedshuizen gebouwd. De bejaarde kerkvorst Willebrordus was zó geïmponeerd door het werk van Winfrid, dat hij hem het ambt van Bisschop te Utrecht aanbood. Winfrid ( 37 jaar) vond zichzelf te jong daarvoor en wees het aanbod af. Maar in 723 werd hij te Rome ontboden en de Paus Gregorius II verhief hem tot Bisschop met de naam Bonifatius.
Overal in west-Europa werd nu Bonifatius aanbevolen als raadsman, apostel en als voorbeeld tot navolging. Hij begaf zich eerst naar Hessen en Thuringen, waar hij de afgoderij uitroeide en kerken en kloosters liet bouwen. Na de dood van Gregorius II, kwam Bonifatius in de gratie bij Paus Gegorius III en werd Bisschop van Mentz. .


Later kreeg hij zelfs de titel van aartsbisschop om zo alle andere geestelijken te kunnen leiden en in te wijden.
De Friese Koning Adgillus II overleefde de grote nederlaag van de Friezen niet lang. Hij stierf in het jaar 737 en liet Friesland na aan twee zonen, Gondobaldus en Radbodus, en twee dochters, Sandacella en Conovella. De laatste trouwde met de Friese edelman Adelbricus uit Sexbierum.

Uit dit huwelijk een zoon: